"คุณเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติไหมคะ ถ้าคุณคิดว่า เทวดาและผีไม่มีจริงเพราะไม่มีตัวตนแล้วไฟฟ้า ออกซิเจน คลื่นวิทยุ คลื่นโทรทัศน์ที่ไม่มีตัวตน ทำไมมีอยู่จริงล่ะ"นั่นเป็นเสียงของอรอินทุ์ยมทูตสาวที่กำลังฝึกงานอยู่บนบนโลก เธอมองไปรอบตัวอย่างชื่นชมและเห็นบรรดายมทูตชุดดำกำลังทำหน้าที่ของตัวเองปะปนอยู่กับมนุษย์
"ฉันกำลังบอกคุณในเรื่องที่ทำใจยากหน่อย พวกเรามีอยู่จริงทั้งเทวดา และผีทั้งหลาย ฉันและคนชุดดำเหล่านี้เป็นพวกกึ่งเทวดา พวกเรามีหน้าที่ที่คุณไม่ชอบเท่าไหร่" อรอินทุ์ออกไปยืนรอที่เสาไฟฟ้า เพื่อรอรับวิญญาณนักซิ่งที่กำลังจะถึงฆาต เธอเห็นรถคันเป้าหมายวิ่งตรงมา แล้วเสียหลักล้มลงทั้งรถและคนไถลมาชนเสาไฟฟ้าที่อรอินทุ์ยืนอยู่
"มาเลย มาเลย เปรี้ยง และแล้ว คอก็หัก หัวก็เบะ ตาข้างหนึ่งหลุดกระเด็น" อรอินทุ์ล้อเลียนด้วยความขี้เล่น
"อย่าทำเล่นสิตัวเล็ก งานของยมทูตเป็นเรื่องสำคัญนะ ดูเขาสิวิญญาณที่ตกใจไร้ที่พึ่ง น่าสงสารออก" แสงยมทูตพี่เลี้ยงของอรอินทุ์เข้ามาปรามแล้วถามต่อว่า จำได้ไหมว่าต้องทำไงต่อ เพราะวิญญาณออกจากร่างแล้ว อรอินทุ์หลับตาท่องคาถาแล้วทำนิ้วเป็นวงกลมเกิดเป็นแสงสีแดงที่รอบตัววัยรุ่นคนนั้น อรอินทุ์เดินเข้าไปแนะนำตัว "ฉันชื่ออรอินทุ์เป็นยมทูต"
"ตั้งสติให้ดี ไม่ต้องตกใจ เราจะพาคุณไปยังดินแดนแห่งความตาย" แสงเข้ามาช่วยแล้วเดินนำออกไป
อรอินทุ์เดินตามพร้อมกับลากวัยรุ่นที่มีวงกลมสีแดงล้อมรอบตัวเคลื่อนไปด้วย
แสงกับอรอินทุ์พาวัยรุ่นมาถึงดินแดนแห่งความตาย เห็นมียมทูตพาคนตายมาทำพิธีข้ามน้ำเหมือนกับที่อรอินทุ์จะทำให้วัยรุ่นคนนี้ เธออธิบายกับวัยรุ่นว่า ที่นี่คือดินแดนแห่งความตายผ่านตรงนี้ไป เขาจะได้ไปสู่ภพภูมิใหม่ ตามบาปกรรมที่ทำไว้ แสงมองไปรอบๆ เห็นยมทูตชี้มือให้คนตายเดินลงไปในทะเล สีหน้าของคนพวกนั้นมีทั้งยอมรับและไม่อยากไป ร้องไห้อยู่ แต่จำต้องเดินลงไปในทะเลทีละก้าว จนน้ำทะเลสูงมิดหัว แล้วร่างคนตายเหล่านั้นก็หายมิดลงไปในทะเล อรอินทุ์ทำอย่างเดียวกันกับยมทูตคนอื่นๆ คือชี้มือไป วัยรุ่นที่มีวงกลมสีแดงบังคับอยู่จำยอมรับเดินลงไปแบบเดียวกับคนตายคนอื่นๆ อรอินทุ์ส่งยิ้มร่าเริงแล้วหันมาถามแสงว่า ยมทูตฝึกหัดอย่างเธอทำงานใช้ได้ไหม
"ใช้ได้ ถ้าไม่ติดว่าเป็นยมทูตที่ขี้เล่นเกินไป อย่าล้นให้มากนักสิครับ" แสงจับหัวอรอินท์เขย่าอย่างอ่อนโยน อรอินทุ์ยิ้มสดใสผิดกับยมทูตคนอื่นที่ส่วนใหญ่เงียบขรึม
หลังจากเสร็จภารกิจอรอินทุ์ก็มาเดินเล่นที่สวนสาธารณะ เพื่อดูพฤติกรรมของผู้คนเพราะใฝ่ฝันว่าอยากจะเป็นมนุษย์บ้าง เพื่อจะได้รับรู้ถึงความรู้สึกต่างๆ โดยเฉพาะความรัก และวันนี้อรอินทร์ก็ได้พบกับโตมรที่กำลังยืนวาดรูป ดาบโบราณที่แขวนอยู่บนต้นไม้ อรอินทุ์สนใจจึงเดินเข้าไปดูแล้วแอบแกล้งโตมร แต่เขาไม่รู้สึกเพราะไม่เห็นตัวเธอ อรอินทุ์หัวเราะสะใจแล้ววิ่งไปนอนบนพื้นหญ้าตะโกนบอกท้องฟ้า
"ต้นไม้ ดอกไม้จ๋า ฉันอยากรู้จักพวกเธอ อยากสัมผัสและดมกลิ่นพวกเธอ ฉันอยากเป็นมนุษย์ที่สุดเลย"
โตมรกลับมาถึงบ้านเห็นกัญญากำลังขนข้าวของลงมาจากแท็กซี่ จึงเข้าไปช่วยแล้วเลยอยู่ช่วยกัญญากับคนใช้ในบ้านเตรียมอาหารเย็นให้ทุกคนบนเรือนใหญ่ เอื้อเฟื้อลงมาเห็นก็ร้องห้ามเพราะโตมรอยู่ในบ้านนี้ในฐานะลูกหลานไม่ใช่คนใช้ ปกป้องพี่ชายของเอื้อเฟื้อประคองพัดชาลงมาเห็นโตมรก็เอ่ยทักอย่างเป็นกันเอง พัดชาร้องห้ามโตมรแล้วสั่งให้นั่งรอทานข้าวพร้อมกัน แต่โตมรไม่ฟังเขายังคงช่วยกัญญาเตรียมอาหารต่อ
"นี่แก ฉันบอกให้นั่งลง ฉันจะได้เมาท์ด้วย" เอื้อเฟื้อสั่ง แล้วเสียงของปัณรสีแม่เลี้ยงของปกป้องและเอื้อเฟื้อก็ดังขึ้น "โตมรเขาเป็นเด็กกตัญญู บ้านเราอุปการะให้ที่อยู่ ที่อาศัย เขาก็อยากตอบแทน ถ้านายโตเขาอยู่ที่วัดกับหลวงตา ก็ต้องทำงานหนักกว่านี้ แถมไม่ได้อยู่บ้านใหญ่โตเท่านี้ จริงไหมคะ" ปัณรสีเดินเข้ามาพร้อมกับจิรายุพ่อของปกป้องและเอื้อเฟื้อ โตมรก้มหน้าหลบอย่างเจียมตัว ปกป้องและเอื้อเฟื้อชักสีหน้าไม่พอใจปัณรสี พัดชากระซิบบอกปกป้องว่า มีบทให้เล่นตั้งเยอะ แต่ปัณรสีชอบเล่นบทแม่เลี้ยงใจร้าย ปกป้องจึงชี้ให้ปัณรสีดูรูปถ่ายของครอบครัวที่ติดอยู่ข้างฝาแล้วเอ่ยว่า
"นายโตเขาเหมือนครอบครัวเรา มีย่าแข ย่าพัดพ่อ แม่...เลี้ยง มีผมปกป้องเป็นพี่ใหญ่เอื้อเฟื้อเป็นน้องรอง และโตมรเป็นน้องเล็ก ถูกไหมครับคุณย่าพัด" ปกป้องหันมาหาพัดชา
"ก็ต้องเป็นอย่างนั้น ย่าแขเขาเอ็นดูนายโตเขา ย่าแขเป็นเจ้าของบ้านนี่ พูดแล้วก็คิดถึง" พัดชาเสียงเศร้า
"คิดถึงพี่สาวอีกแล้ว เดี๋ยวก็พาลกินไม่ลง หมอเดี๋ยวนี้เก่ง ป้าแขคงไม่เป็นไรหรอกครับคุณแม่ ทานข้าวเถอะ" จิรายุรีบเปลี่ยนเรื่อง
"นั่นสิคะ ปัณกับคุณจิราอุตส่าห์แวะมาทานข้าวกับคุณแม่ นี่ต้องรบเร้าตั้งนานกว่าจะยอมลงมาจากเชียงใหม่นะคะ อ้างว่าติดงาน"
ปัณรสีรีบทำคะแนนให้สามี แต่จิรายุไม่มองหน้าแม่ เขาก้มหน้าทานอาหารเงียบๆ เพราะลึกๆ แล้วความสัมพันธ์กับแม่มีปัญหา
โตมรพาพัดชามาเยี่ยมแขไขพี่สาวที่นอนป่วยเป็นเจ้าหญิงนินทรามานานกว่าสองปี เพ็ญพยาบาลพิเศษที่จ้างมารีบรายงานอาการของแขไขให้พัดชา ฟังพร้อมออกความเห็นว่า
"หมอและพยาบาลยังงงเลย คนอะไรไม่มีอุบัติเหตุ ไม่เจ็บป่วย จู่ๆ เข้านอน แล้วหลับยาวไปเลย จะว่าเป็นโรคอะไรก็ไม่ชัดเจน" พัดชาถอนใจ แล้วก้มลงบอกกับแขไขว่า
"พี่แข พัดมีพี่สาวคนเดียวนะคะ ไม่ว่าดวงจิตของพี่จะไปเที่ยวอยู่ที่ไหน กลับมาหาน้องบ้างเถอะ อย่างน้อยมาล่ำลากันก็ยังดี" และที่หน้าห้องแสงยมทูตพี่เลี้ยงของอรอินท์ก็กำลังยืน มองแขไขอยู่เช่นกัน แววตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความรักและห่วงใย อรอินทุ์ตามมาเห็นแสงยืนเฝ้าแขไขก็แปลกใจจึงเข้าดูในห้อง และทันทีที่อรอินทุ์เข้าไปใกล้แขไข ดวงตาของแขไขเลื่อนไปมาทันที และมีปฏิกิริยาที่เครื่องต่างๆ เพราะอรอินทุ์มีพลังชีวิตที่เชื่อมโยงกับแขไขได้ เพ็ญแปลกใจรีบลุกขึ้นไปดูเครื่องมือต่างๆ โตมรร้องถามว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า เพ็ญส่ายหน้าตอบว่า อยู่ในเกณฑ์ที่พอรับได้
อรอินทุ์เห็นหน้าโตมรก็จำได้ เธอหันมาถามแสงว่า จะมารับคุณยายที่นอนอยู่บนเตียงหรือ แสงส่ายหน้าอธิบายว่า เธอชื่อแขไข อรอินทุ์พอจะเข้าใจจึงซักต่อว่า ผู้หญิงคนนี้ใช่ไหมที่แสงเล่าให้ฟังว่ามาหาเธอทุกวัน แสงส่งยิ้มสดใสแทนคำตอบ และเป็นจังหวะเดียวกับที่พัดชาหยิบรูปเก่าๆ ของหมอจิรัชย์สามีของแขไขออกมาจากกระเป๋า แล้วชวนแขไขคุยเพราะหวังกระตุ้น
"ดูอะไรสิคะ พี่แข รูปพี่ใหญ่ใส่สูทตอนจะไปประชุมที่ปีนัง วันนั้นพัดจัดของพี่ใหญ่เลยไปเจอเข้า เลยเอามาอวดพี่แข สามีของพี่โก้ที่สุดเลยนะคะ"
อรอินทุ์มองรูปในมือพัดชาแล้วก็ตะลึงไปเพราะชายในภาพก็คือแสงนั่นเอง แสงจึงเล่าให้อรอินทุ์ฟังในว่า ในอดีตชาติเขาคือนายแพทย์จิรัชย์เป็นสามีของแขไข และตายด้วยโรคมะเร็งแล้วมาเกิดเป็นยมทูตชื่อแสง ในอดีตเขากับแขไขรักกันมาก ทั้งคู่แต่งงานใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันจนถึงวาระสุดท้ายแต่ไม่มีลูก แขไขเลยชวนพัดชากับลูกๆ เข้ามาอยู่ด้วยกัน จนกระทั้งจิรัชย์ป่วยหนักใกล้ตาย เขาได้สั่งเสียแขไขว่า
"ผมจะรอคุณ ไม่ยอมข้ามน้ำไป ผมจะได้ไม่ลืมคุณ ผมจะจำคุณได้ และเมื่อถึงเวลาของคุณ ผมจะมารับคุณด้วยตัวผมเอง รับไปอยู่ด้วยกัน ทุกๆ ชาติ ทุกๆ ภพ ทุกๆ ชาติ ทุกๆ ภพ"
และด้วยเหตุนี้เองแสงจึงต้องมาอยู่ที่ดินแดนแห่งความตายและกลายเป็นยมทูต ที่จดจำอดีตชาติของตนได้ทุกอย่าง
"อื้อหือ คุณแสงรักคุณแขไขจริงๆ เลยนะคะ นี่เล็กคงไม่เคยรักใครนะคะ ถึงจำอะไรไม่ได้สักอย่างเดียว เนื้อคู่ของเล็กเป็นใครกันน้า คิดถึงเล็กบ้างไหม"
อรอินทุ์นึกถึงตัวเอง และเวลาเดียวกันนั้นโตมรก็จามขึ้นมา เขาบอกกับตัวเองว่า สงสัยจะมีใครบ่นถึง แล้วเอื้อเฟื้อก็โทรมาบอกข่าวร้ายกับโตมรว่า ปกป้องรถคว่ำตอนนี้มีคนพาไปส่งโรงพยาบาลแล้ว และขอร้องให้โตมรช่วยตามไปดูแล เพราะเธออยู่ต่างจังหวัดและกำลังจะรีบกลับไป โตมรรีบผลุนผลันออกไปทันที
ในห้องไอซียู หมอและพยาบาลกำลังช่วยกันยื้อชีวิตปกป้องไว้แต่ก็ทำไม่สำเร็จ อรอินทุ์เดินเข้ามาหาปกป้องเพื่อทำหน้าที่ยมทูต แต่พอได้ยินปกป้องเรียกหา รวิชาคนรักที่นั่งรถมาด้วยเพราะเธอเพิ่งจะบอกข่าวดีว่าตั้งท้องก็ชักใจอ่อน แสงเห็นท่าไม่รีบดุอรอินทุ์ อรอินทุ์จึงจำใจทำหน้าที่ต่อ
"ถึงเวลาของคุณแล้ว ไม่มีใครหลีกเลี่ยงเงื้อมมือมัจจุราช มากับเราเถอะ"
อรอินทุ์เสกบ่วงบาศแดงรัดตัวปกป้อง วิญญาณของปกป้องลอยตามแสงและอรอินทุ์ออกไป แต่เมื่อทั้งสามมาถึงหน้าห้องแขไข แสงก็อดหันไปมองในห้องไม่ได้ เขานึกแปลกใจที่ไม่เห็นเพ็ญอยู่ในห้องจึงหยุดดู และเห็นว่าสัญญาณต่างๆ ของแขไขดูผิดปรกติ จึงหันมาเปรยกับอรอินท์ว่า "แขไขตื่นเต้นเพราะคุณนะตัวเล็ก คราวที่แล้วก็ครั้งหนึ่งแล้ว"
"เพราะเล็กเนี่ยนะคะ เล็กไม่รู้จักเขานี่คะ ไม่เหมือนคุณสองคนสักหน่อย" อรอินทุ์ไม่เชื่อจึงเดินทะลุห้องเข้าไปพิสูจน์ และยิ่งเธอเข้าไปใกล้แขไข สัญญาณต่างๆ ยิ่งแปลกขึ้น
"ยิ่งฉันเข้าไปใกล้ยิ่งดูเหมือน" อรอินทุ์พูดได้เท่านั้น แขไขก็ลืมตาตื่นขึ้นแล้วเอื้อมมือมาจับที่ข้อมือของอรอินทุ์เพื่อถ่ายทอดพลังบางอย่าง
อรอินทุ์รู้สึกเหมือนโดนไฟช็อต เธอสะดุ้งเฮือกร้องเรียกให้แสงช่วย แต่แสงทำไม่ได้ เขาสั่งให้อรอินทุ์สะบัดตัวให้หลุดเพราะ ยมทูตเชื่อมต่อกับพลังชีวิตของคนปรกติไม่ได้
"มะ ไม่ทำไม่ได้" อรอินทุ์ใกล้หมดแรง แขไขดึงมือของอรอินทุ์อีกข้างมาจับไว้
อรอินทุ์ได้ยินแขไขบอกว่า "ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย" แล้วร่างของเธอก็กระเด็นออกไปชนฝาผนัง
เพ็ญได้ยินเสียงดังมาจากในห้องแขไขจึงรีบเข้าไปดู ก็พบอรอินทุ์นอนหมดสติอยู่ที่พื้นจึงเข้าไปช่วยปฐมพยาบาล อรอินทุ์รู้สึกตัวก็ระบมไปทั้งร่างและรับรู้ว่าตัวเองเธอกลายเป็นมนุษย์ไปแล้ว เธอร้องเรียกแสงเพราะมองไม่เห็นเขาแล้ว แสงเองไม่รู้จะช่วยอรอินทุ์ได้อย่างไรเพราะสัญญาณที่บ่วงบาศเตือนให้รีบพาปกป้องไปที่ดินแดนแห่งความตายก่อนที่วิญญาณของเขาจะหลุดลอย เขาจึงได้แต่บอกเธอว่า
"แล้วผมจะกลับมาช่วยคุณนะ" แสงรีบพาปกป้องไป แต่อรอินทุ์ไม่ได้ยินคำพูดของแสงแววตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดวิตก
เพ็ญพาอรอินทุ์ออกมาส่งนอกห้อง เพราะเข้าใจว่าเธอเป็นผู้ป่วยแผนกจิตเวช และในระหว่างที่อรอินทุ์กำลังสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอก็พบกับโตมรนั่งร้องไห้อยู่ที่ริมทางเดิน เพราะเพิ่งรู้ว่าปกป้องจากทุกคนไปแล้ว อรอินทุ์รีบเข้าไปหาโตมรพร้อมเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเธอให้ฟัง เพราะหวังจะหาที่พึ่ง แต่โตมรไม่เชื่อจึงตวาดใส่ แล้วเดินหนี อรอินทุ์นึกอะไรขึ้นได้จึงลากโตมรไปหาแขไขที่ในห้องด้วยกัน โตมรเห็นแขไขมีสีหน้าดีขึ้นและขยับนิ้วขึ้นลงได้ก็แปลกใจ อรอินทุ์รีบบอกกับโตมรว่าที่แขไขเป็นแบบนี้ก็เพราะ มีพลังชีวิตมากขึ้นส่วนเธอต้องการกลายเป็นมนุษย์ โตมรฟังแล้วก็งงถามย้ำว่า อรอินท์เป็นใครกันแน่
"ก็บอกแล้วไงว่ายมทูต" อรอินท์ตอบแล้วพูดกับตัวเองว่า "เอาไงต่อดีนะ คิดสิคิด เอาล่ะ ลองใหม่ ถ้าเราเชื่อมต่อกับคุณแขไขอีกครั้ง เราอาจจะกลับไปที่โลกของเราได้"
อรอินทุ์ตั้งใจเดินเข้าไปจับมือแขไขช้าๆ ทันทีที่มือแตะกัน แขไขดูดพลังอรอินทุ์ ชาร์ตไฟต่อกันทันที ไฟในห้องติดๆ ดับๆ อีกครั้ง โตมรเห็นทุกอย่างก็ตกใจมาก แขไขจับมือทั้งสองข้างของอรอินทุ์ไว้แล้วบอกว่าให้ อรอินทุ์ไปตามหารุจ แล้วร่างของอรอินทุ์ก็เซถลา โตมรวิ่งเข้ามารับ เป็นจังหวะเดียวกับที่เพ็ญเข้ามาถึงพอดี พอเห็นหน้าอรอินท์ก็จำได้ จึงรีบพาไปปฐมพยาบาลอีกรอบ และเข้าใจว่าโตมรกับอรอินท์รู้จักกัน
อรอินทุ์รู้สึกตัวรีบลุกพรวดขึ้นจากเตียงแล้วถามโตมรว่ายังเห็นเธอยู่ไหม โตมรพยักหน้ารับ อรอินทุ์ลองทุบหน้าตัวเองเพื่อทดสอบ แล้วก็ร้องโอ๊ยเพราะเจ็บ
"มาเจอเด็กสมองเสื่อมเข้าแล้ว เอ้อ คุณ ในเมื่อคุณหายดีแล้ว ผมไปล่ะนะ วันนี้ญาติผมเสีย ผมยังมีเรื่องต้องทำอีกมาก"
โตมรเดินหนี อรอินทุ์รีบวิ่งตามไปดักหน้าพร้อมแนะนำตัวอีกครั้ง โตมรบอกชื่อตัวเองแล้วจะเดินหนีอ้างว่า ยังมีเรื่องต้องทำอีกมาก เพราะเพิ่งเสียปกป้องพี่ชายไปแล้วสั่งให้อรอินทุ์หายตัวกลับได้แล้วเพราะเธอเป็นยมทูต
"นี่คุณล้อฉันนี่" อรอินทุ์วิ่งตามโตมรไปและได้พบกับเอื้อเฟื้อและปัณรสีที่เพิ่งเดินทางมาถึง โตมรบอกกับทั้งคู่ว่าปกป้องเสียแล้ว ปัณรสีแสร้งบีบน้ำตาทำเป็นเสียอกเสียใจ โตมรพาทั้งคู่ไปดูศพปกป้องและมีอรอินทุ์ตามไปด้วย อรอินทุ์ก็บอกกับเอื้อเฟื้อว่า เธอมาทันได้ส่งปกป้องเพราะรู้สึกสงสารคนในครอบครัวนี้ ปัณรสีหยุดร้องไห้หันมาตวาดใส่อรอินท์
"เธอเป็นใคร แฟนนายโตหรือ" โตมรตาเหลือก
อรอินทุ์คิดๆ แล้วพยักหน้ารับตอบเสียงดังฟังชัดว่าใช่ เอื้อเฟื้อรีบถามต่อว่า ปกป้องเจ็บปวดทรมานมากไหม
"ไม่หรอกค่ะ คนเข้าใจไปเองว่าความตายเจ็บปวด เชื่อเล็กเถอะค่ะ เล็กเห็นกับตา พี่ป้องไปสบายแล้ว เขาเข็มแข็งมาก น่าภูมิใจออกค่ะ" อรอินทุ์ตอบ
เอื้อเฟื้อพยักหน้าแล้วน้ำตาก็ทะลักออกมา โตมรรีบลากอรอินท์ออกมาจัดการ เพราะไม่พอใจที่เธอทำตัวจุ้นจ้านประหนึ่งเป็นคนในครอบครัว แต่อรอินทุ์กลับย้อนโตมรว่า
"ครอบครัวคุณปกป้องก็เหมือนครอบครัวคุณแสง เพราะคุณแสงเป็นสามีของคุณย่าแข ก็เหมือนครอบครัวเดียวกับเล็กนั่นล่ะ เพราะเล็กเปรียบเสมือนน้องสาวของคุณแสง"
"คุณแสง" โตมรงง
"ก็ยมทูตพี่เลี้ยงของเล็กเอง เออ ทำไมนะ ทำไมคุณแขไขเจอกับคุณแสงมานาน ไม่เอาไฟฟ้าไปปล่อยให้คุณแสง คุณแสงจะได้กลายเป็นคน แล้วเอาไฟฟ้ามาปล่อยให้เล็กทำไม แถมยังขอความช่วยเหลือเล็กด้วย"
อรอินทุ์นึกทบทวนแล้วก็จำได้ว่า แขไขสั่งให้เธอตามหาคนชื่อรุจ เธอจึงเดาเอาเองว่าถ้าหาคนชื่อรุจเจอก็อาจจะได้กลับเป็นยมทูตตามเดิม อรอินท์จึงหันกลับมาถามโตมร แต่ชายหนุ่มเดินหายไปแล้ว อรอินทุ์รีบตามไป และขอไปพักอยู่กับโตมรด้วยเพราะยังไม่คุ้นเคยกับโลกใบใหม่ แต่โตมรเข้าใจว่าอรอินทุ์เป็นบ้าจึงหลอกไปหายามเพื่อจับตัวส่งแผนกจิตเวช แต่อรอินท์ก็เอาตัวรอดมาได้ เธอตามโตมรมาที่ห้องน้ำเพราะอยากเข้าห้องน้ำขึ้นมาบ้าง และการเข้าห้องน้ำครั้งแรกของเธอก็สร้างความแตกตื่นให้กับคนรอบข้างไม่น้อย
ทางด้านโตมรเมื่อเห็นอรอินท์หายไปก็โล่งใจเตรียมจะหนี แต่อรอินท์มาดักหน้าไว้แล้วถามว่า โตมรกลัวเธอหรือถึงคิดหนี โตมรกลัวเสียฟอร์มจึงยอมพาอรอินทุ์กลับบ้านไป อรอินทุ์ตื่นเต้นมากที่ได้นั่งรถยนต์เป็นครั้ง โตมรเห็นอาการของอรอินทุ์ก็ทำท่าเหมือนอยากตาย และเมื่อมาถึงที่บ้าน โตมรก็จะพาอรอินท์ไปพักที่เรือนใหญ่ แต่อรอินท์ไม่ยอมเธอเดินลิ่วไปที่เรือนเล็กท้ายสวนของโตมรทันที
"บ้านน่ารักจัง กระท่อมเจ้าเงาะ ชื่อบ้านหรือ" อรอินทุ์อ่านป้ายแล้วถือวิสาสะเดินเข้าไปสำรวจข้างในเพราะประตูไม่ได้ล็อค โตมรรีบตามเข้ามาแล้วออกตัวว่า อรอินท์จะพักอยู่กับเขาที่เรือนนี้ไม่ได้
"คนอย่างโตไม่ปล้ำเล็กหรอก อยู่ด้วยกันได้เพราะตัวเล็กเคยเห็นโตแล้ว โตกำลังวาดรูปในสวนน่ะ ด้วยตาของยมทูต ตัวเล็กรู้ว่าจิตใจของโตเป็นคนดี"
อรอินท์เดินสำรวจบ้านต่อและเมื่อเห็นบะหมี่ถ้วยก็ดีใจเพราะอยากกินมานานแล้ว เธอจึงขอโตมร โตมรทำหน้าเซ็งเดินหน้าเข้าไปอาบน้ำ เพราะทนเห็นภาพอรอินทุ์ที่กำลังกินบะหมี่ถ้วยด้วยท่าทางอันเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวไม่ได้ ส่วนอรอินทุ์ก็บอกกับตัวเองว่า ไม่มีอะไรจะมีความสุขเท่ากับการกินอีกแล้ว และเมื่อกินอิ่มแล้วอรอินทุ์ก็นอนหลับฝันไปว่า ได้กลับไปที่ดินแดนแห่งความตาย และได้พบกับแสงที่เข้ามาบอกว่า ยังหาทางช่วยเธอไม่ได้ เพราะไม่มีใครรู้ว่าจะแก้ไขเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับอรอินทุ์ได้อย่างไร อรอินทุ์ฟ้องแสงว่า ที่เธอเป็นแบบนี้ก็เพราะแขไขที่อยากจะสื่อสารกับเธอ แสงฟังแล้วก็ตกใจถามย้ำว่า แขไขสื่อสารกับอรอินท์ได้จริงหรือ
"ไม่ใช่สื่อสารเท่านั้น ย่าแขเหมือนต้องการความช่วยเหลือค่ะ"
แสงนึกรู้ว่าแขไขต้องทรยศตนแน่ และด้วยความโกรธเขาลืมตัวพุ่งเข้าไปเขย่าร่างอรอินทุ์ตะคอกถาม ว่าแขไขบอกอะไรกับอรอินทุ์และต้องการให้อรอินทุ์ช่วยเหลือเรื่องอะไร อรอินทุ์ตกใจท่าทางแสง แล้วก็สะดุ้งตื่นเพราะถูกหมาของโตมรเข้ามาปลุก
แสงมายืนดูแขไขที่ในห้องพร้อมกับรำลึกถึงเหตุการณ์ที่ได้พบกับแขไขเป็นครั้งแรก เพราะเขาถูกตามตัวไปรักษาพ่อของแขไขที่ป่วยหนัก และได้พบกับเธอที่จะเข้ามาดูอาการพ่อแต่พอเห็นเข็มฉีดยาก็เป็นลมล้มพับอยู่ในอ้อมกอดของเขา
"ผมรู้ตั้งแต่นาทีแรก และรู้จนลมหายใจสุดท้าย ว่าผมรักคุณ รักคุณไม่มีวันหยุดรักผมรักคุณถึงขนาดนี้ ความรักของผมยังเติมเต็มคุณไม่ได้อีกหรือ" แสงมองแขไข
ความทรงจำทุกอย่างยังกระจ่าง แล้วความโกรธก็เข้ามาแทนที่ความรักเพราะแสงรู้แล้วว่า แขไขไม่วันมีวันลืมรุจที่เป็นรักแรก เขาเอื้อมมือไปจับแก้มแขไขแล้วเอ่ยว่า
"ตัวเล็กบอกว่า คุณติดต่อเขา คุณขอความช่วยเหลือตัวเล็ก คุณติดต่อตัวเล็กทำไมไม่ติดต่อผม ทั้งที่ผมมาหาคุณทุกวันรู้ไหม วิญญาณผมอยู่ด้วยความรักของคุณ แล้วถ้าวันหนึ่งความรักนั้นเปลี่ยนเป็นความแค้น มันจะเป็นยังไงรู้ไหม"
แสงน้ำตารินเลื่อนจากจับแก้มมาจับที่คอแขไขแล้วบีบ เพราะคิดจะฆ่าเธอให้ตายเพื่อจะได้ไปอยู่ด้วยกัน แต่แขไขไม่ยอมเธอรวบรวมพลังผลักแสง
"คุณไม่ยอมมาอยู่กับผม คุณเลือกมัน คุณเลือกมันได้ ในเมื่อคุณต้องการมันมากกว่าผม ถึงขนาดใช้ตัวเล็กไปทำงานให้คุณ คุณก็อย่าคิดเลยว่าจะสมหวัง ผมเป็นยมทูตธรรมดาก็จริง แต่ผมมีพลังมากกว่าที่คุณคิด ตัวเล็กไม่มีวันได้ในสิ่งที่คุณต้องการ ไม่มีวัน" แสงตะโกนใส่แขไข ด้วยความรักที่กลายเป็นความแค้น
ในระหว่างที่อรอินท์กำลังมีความสุขอยู่กับอาหารมื้อเช้าที่โตมรเตรียมให้ โตมรก็พยายามโทรติดต่อไปยังสถานที่ต่างๆ เพื่อเอาตัวอรอินทุ์ไปคืนแต่ก็ไม่มีเบาะแสอะไรเลย เขาจึงหันมาสั่งอรอินทุ์ว่า
"เดี๋ยวเราต้องออกไปสถานีตำรวจ ไปอำเภอช่วยพี่เอื้อเรื่องพี่ป้อง หวังว่า ยมทูตอย่างเธอคงหาทางกลับสวรรค์ได้ภายในวันนี้นะ เพราะบอกตรงๆ เราทนเธอไม่ไหวแล้ว"
แต่อรอินทุ์ไม่สน เธอลุกเดินหนีไป โตมรจึงเดินออกไปที่รถเตรียมจะไปจัดการธุระเรื่องศพปกป้อง แต่รถเจ้ากรรมดันสตาร์ทไม่ติด เขาจึงต้องขึ้นไปบนเรือนใหญ่เพื่อจะขอยืมกุญแจรถของเอื้อเฟื้อ และได้พบกับอรอินทุ์ที่นั่งร่วมวงอยู่สมาชิกในบ้านอย่างสนิท เพราะปัณรสีแนะว่า เธอเป็นแฟนของโตมร แถมอรอินทุ์ยังขออนุญาตพัดชาอยู่ที่นี้อีกด้วย ทำให้โตมรพูดไม่ออก เพราะพัดชาอนุญาตแล้ว
อรอินทุ์เดินตามออกมาง้อโตมร เพราะรู้ว่าเขาโกรธที่เธอบอกกับทุกคนว่า เมื่อคืนนี้เธอค้างกับเขาที่เรือนท้ายสวน โตมรชี้หน้านึกอยากบีบคออรอินทุ์ แต่ก็ทำไม่ได้จึงสะบัดหน้าหนีแล้วหันไปเปิดรถเสียบสายพ่วงแบตเตอรี่รถของตนกับรถของเอื้อเฟื้อ อรอินทุ์ตามเข้ามาดูแต่พอได้ยินโตมรอธิบายเรื่อง การถ่ายเทพลังงานจากแบเตอรี่ก็เกิดไอเดีย
"นึกออกแล้ว ตัวเล็กกับคุณแขไข เหมือนแบตตารี่สองลูกนี่แหล่ะ เล็กเปลี่ยนสภาพจากยมทูตกลายเป็นคน เพราะการถ่ายเทพลังงานเหมือนแบตสองลูกนี้ ย่าแขต้องการให้เล็กทำงานให้ท่านจริงๆ ด้วย"
อรอินทุ์มีความหวัง รีบลากโตมรไปบนเรือนใหญ่เพื่อสอบถามเรื่องคนที่ชื่อรุจ แต่ก็ไม่มีใครรู้จัก โตมรเข้ามาดึงอรอินทุ์ออกไป เพราะกลัวทุกคนจะคิดว่าเธอเป็นบ้า อรอินทุ์นึกขึ้นได้ว่า ยังเหลือพัดชาอีกคนที่เธอยังไม่ได้ถามจึงเข้าไปหาพัดชาที่ในห้อง แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปากก็ถูกแสงขัดขวางและหวิดโคมไฟหล่นใส่ แต่โชคดีที่โตมรช่วยไว้ทัน แสงเห็นแผนการผิดพลาดก็รีบหายตัวหนีไป ส่วนอรอินท์ก็ตกใจจนหมดสติ
อรอินทุ์ได้พบกับแสงในความฝัน แสงเข้ามาทำร้ายเธอและสั่งห้ามไม่ให้ตามหารุจ อรอินทุ์ตกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของแสง แต่แสงก็ยังขู่ต่อว่า
"ถ้าเธอยังรักและเคารพฉันอยู่ อย่าตามหาคนชื่อรุจ อย่าช่วยแขไข อย่ายุ่งเรื่องรุจเด็ดขาด ไม่งั้น เพื่อนอย่างฉันจะกลายเป็นศัตรูของเธอ ได้ยินไหมอรอินทุ์ ได้ยินไหม" แสงบีบคออรอินทุ์
อรอินทุ์ดิ้นทุรนทุรายก่อนจะได้สติลุกขึ้นมานั่ง โตมรเข้ามาดูแล้วเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟัง ทำให้อรอินทุ์มั่นใจว่าเป็นฝีมือของแสงแน่ แต่เธอไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับพัดชา
อรอินทุ์ครุ่นคิดหนักเรื่องแสง เธอหันมาบ่นกับโตมรที่เดินตามออกมา แต่โตมรไม่ยอมเชื่อเพราะคิดว่าเธอความจำเสื่อมจึงเดินหนีขึ้นรถ อรอินทุ์รีบตามไป โตมรจำต้องพาอรอินทุ์มาช่วยงานที่วัด แต่ก็ต้องคอยคุมไม่ให้เธอคลาดสายตา เพราะกลัวจะเกิดเรื่อง อรอินท์ยังคงคาใจเรื่องคนชื่อรุจ จึงหาทางจะไปสอบถามเรื่องนี้กับพัดชา และหลังจากพระสวดเสร็จแล้ว จิรายุก็ขอให้เอื้อเฟื้อกับโตมรเป็นตัวแทนไปเยี่ยมรวิชาคนรักของปกป้อง เพราะเพิ่งรู้ว่าเธอนั่งรถมากับปกป้องด้วย เอื้อเฟื้อกับโตมรรีบรับปาก
เช้าวันต่อมา โตมรกับเอื้อเฟื้อพาอรอินท์มาเยี่ยมรวิชาที่โรงพยาบาลด้วย แต่โตมรขอแวะเยี่ยมแขไขก่อนแล้วจะตามเอื้อเฟื้อไป โตมรพาอรอินทุ์เข้าไปหาแขไขที่ในห้อง อรอินทุ์เห็นแขไขก็นึกกลัวคำขู่ของแสงจึงบอกกับโตมรว่า จะออกไปรอข้างนอกแล้วหันหลังกลับจะเดินออก แล้วเสียงวี้ดของเครื่องต่างๆ ก็ดังขึ้น ไฟในห้องเริ่มติดๆ ดับๆ โตมรและอรอินทุ์หันไปมอง เห็นแขไขก็ยื่นออกมาดึงตัวอรอินทุ์เข้ามาหา เธอจับมือของอรอินทุ์ไว้ โตมรเห็นทุกอย่างชัดเจนเขาตะโกนห้ามเสียงลั่น แขไขลืมตาขึ้นมองอรอินทุ์ ทั้งที่ไม่เคยลืมตาได้มากว่าสองปี ทั้งสองสื่อสารกัน แล้วอรอินทร์ก็เห็นภาพในอดีตและรู้ว่ารุจคือชายคนที่แขไขรักและต้องการจะแต่งงานด้วย แต่พ่อของแขไขบังคับให้เธอแต่งเป็นหมอจิรัชย์
"ตัวเล็ก ย่าแข หยุดเถอะนะครับ" เสียงโตมรร้องลั่นเพราะเป็นห่วงทั้งคู่
แขไขหยุดการชาร์ตแล้วหลับตาลง ร่างอรอินทุ์ร่วงลงไป โตมรรีบถลาไปรับ และได้ยินอรอินทุ์บอกว่า แขไขให้เธอดูภาพอดีต ทำให้เธอรู้ว่าแล้วว่าทำไมแสงถึงไม่ยอมให้เธอตามหารุจ
"โต ต้องเชื่อเล็กนะ เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความจริง รุจสำคัญสำหรับย่าแขมาก เราต้องช่วยตามรุจมาหาย่าแข ไม่งั้นย่าแขต้องตาย ได้ยินไหมโต ย่าแขกำลังจะตาย ถ้าไม่ได้เจอรุจ"
อรอินทุ์พูดได้เพียงเท่านี้ หมอกับพยาบาลก็วิ่งเข้ามาแล้วพาเธอเข้าไปห้องฉุกเฉิน ในขณะที่ของแขไขหลับตานอนนิ่งไม่รู้เรื่องเหมือนเดิม
-
โปรดติดตามตอนต่อไป
ที่มา : http://www.oknation.net/blog/lakorn/
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น