เย็นถามพร้อมกับหันกลับมามองหน้ายายฟักอย่างงุนงง เพราะจริงๆ แล้วเย็นตั้งใจจะว่านังแอบที่มาด้อมๆ มองๆ แอบดูเธอกับยายฟักและละออ แต่ด้วยความที่เธอเป็นคนพูดน้อยเธอจึงมิได้อธิบายให้ยายฟักและละออฟังในขณะที่ยายฟักถอนใจยาวแล้วเริ่มลงมือสั่งสอนเย็น สาวรุ่นที่นางนึกรักและเอ็นดูมิใช่น้อยให้รู้จักระมัดระวังคำพูดคำจาและคิดให้ดีก่อนที่จะอะไรพูดออกไปนังแอบไปรายงานคุณสาลี่เรื่องที่ยายฟักจับเย็นไปอบรมสั่งสอนและฝึกกิริยามารยาท นอกจากนี้แล้วนังแอบยังเสริมเติมแต่งเรื่องเข้าไปอีกว่า คุณหญิงแย้มคงจะตั้งใจขัดสีฉวีวรรณเย็นเพื่อยกให้เป็นเมียน้อยของท่านเจ้าคุณ
"บ่าวคิดว่า คุณสาลี่ควรจะชิงทำก่อนเพื่อแสดงให้เห็นถึงความใจกว้าง" นังแอบยุ
คุณสาลี่ยังงงเพราะตามความคิดของนังแอบไม่ทัน
"ชิงทำอะไร" คุณสาลี่ยังงงเพราะตามความคิดของนังแอบไม่ทัน
"ก็ชิงหาเมียให้ท่านเจ้าคุณก่อนซิเจ้าคะ"
นังแอบลอยหน้าลอยตาตอบ ในขณะที่คุณสาลี่โกรธจัดเหลียวหน้าเหลียวหลังมองหาของที่จะหยิบมาขว้างใส่หน้านังแอบที่แนะนำให้หาเมียน้อยให้ท่านเจ้าคุณ คุณสาลี่ด่านังแอบจนกระเจิงออกไป
สองวันที่เย็นเข้ามาอยู่ที่บ้านของท่านเจ้าคุณสีหโยธินนั้น ไม่เคยมีคืนไหนที่เย็นจะไม่ร้องไห้คิดถึงบ้านคิดถึงแม่และพี่ชาย ทำให้ยายฟักและละออที่นอนอยู่มุ้งเดียวกัน ต้องตื่นขึ้นมากลางดึกเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของเย็น ยายฟักลุกขึ้นนั่งและดุเย็นที่ร้องไห้ไม่เลิกเสียที ละออจึงแก้แทนให้เย็นว่าที่เย็นร้องไห้ก็เป็นเพราะเย็นคิดถึงบ้าน ซึ่งก็เหมือนกับเธอที่ก่อนหน้านั้นเธอก็ร้องไห้คิดถึงบ้านเหมือนกัน จากนั้นก็หันไปปลอบเย็น ทำให้ยายฟักนั่งมองสองสาวอยู่ในความมืดอย่างพอใจที่ละออไม่ได้โกรธเย็นอย่างจริงจังกับเรื่องเมื่อตอนเย็น
ท่านเจ้าคุณสีหโยธินมานอนค้างคืนที่เรือนของคุณสาลี่ พอตื่นเช้าท่านเจ้าคุณล้างหน้าแต่งตัวเสร็จก็ทำท่าจะเดินลงจากเรือนเพื่อไปกินอาหารเช้าที่เรือนใหญ่ แต่นังแอบรู้ใจเจ้านายจึงแต่งเรื่องขึ้นมาบอกท่านเจ้าคุณว่า คุณสาลี่อุตส่าห์ไปฝึกทำกับข้าวฝรั่งไว้ให้ท่านเจ้าคุณ ทำให้ท่านเจ้าคุณเปลี่ยนใจไม่กลับไปกินอาหารเช้าที่เรือนหลังใหญ่กับคุณหญิงแย้ม แต่สุดท้ายท่านเจ้าคุณก็ไม่ได้กินกับข้าวฝรั่งในตอนเช้า เพราะนังแอบคลานเข้ามากราบขอโทษด้วยสีหน้าสำนึกผิดแล้วบอกว่าตนเองซุ่มซ่ามทำจานใส่กับข้าวฝรั่งตกแตกกับข้าวหกเรี่ยราดกินไม่ได้แล้ว
คุณสาลี่ปรายตามองนังแอบแล้วรีบสวมรอยทำเป็นโกรธนังแอบ ท่านเจ้าคุณจึงโบกไม้โบกมือบอกว่าช่างเถอะอย่าไปดุด่านังแอบเลย เพราะจริงๆ แล้วท่านก็ไม่ได้ชอบกับข้าวฝรั่งสักเท่าไร ยกกับข้าวไทยมาให้ท่านก็แล้วกัน นังแอบจึงรีบจาระไนแจกแจงรายการกับข้าวว่ามีอะไรบ้างให้ท่านเจ้าคุณสีหโยธินฟัง จากนั้นก็ขมีขมันไปยกสำรับมาให้จัดวางให้ท่านเจ้าคุณและคุณสาลี่
หลังจากที่กินอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ท่านเจ้าคุณสีหโยธินก็รีบกลับไปที่เรือนใหญ่ของคุณหญิงแย้ม แต่ระหว่างทางนั้นที่เดินกลับไปนั้น ท่านเจ้าคุณสีหโยธินเผอิญเห็นเย็นกำลังจะไต่ลงไปเก็บฝักบัวในสระน้ำ ท่านจึงร้องทักด้วยความเอ็นดู
"นั่นทำอะไร"
เย็นสะดุ้งเฮือกและเสียหลักล้มกลิ้งลงจนเกือบจะตกลงไปในสระน้ำ ท่านเจ้าคุณจึงรีบเดินเข้าไปดูด้วยความตกใจเพราะเย็นร้องโอ๊ยออกมาเต็มเสียงด้วยความตกใจ
"เป็นอะไรหรือเปล่า" ท่านเจ้าคุณถามอย่างเป็นห่วง
เย็นรีบลุกขึ้นนั่งและก้มลงสำรวจดูตัวเองจึงรู้ว่าหัวแตก เย็นเงยหน้าขึ้นบอกท่านเจ้าคุณด้วยสีหน้าแหยๆ ว่า
"หัวแตก เจ้าค่ะ"
ท่านเจ้าคุณมองสีหน้าท่าทางของเย็นแล้วก็นึกขำจึงยิ้มออกมาทำให้เย็นนิ่วหน้าอย่างไม่พอใจ และด้วยความซื่อจึงหลุดปากถามออกไปตรงๆ
"ยิ้มอะไรน่ะ เจ้าคะ"
"ก็ยิ้มเราน่ะสิ ไหน ขอดูแผลหน่อยสิ" ท่านเจ้าคุณตอบพร้อมกับขยับเข้าไปใกล้ๆ
เย็นรีบเอามือปิดแผลที่หัวไว้อย่างตกใจ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ท่านเจ้าคุณวางมือลงมาที่แผลนั้นพอดี เย็นชะงักงันและเงยขึ้นมองหน้าท่านเจ้าคุณอย่างตื่นๆ ในขณะที่ท่านเจ้าคุณก้มลงสบตากับเย็นพลางยิ้มนิดๆ พร้อมกับค่อยๆ จับมือเย็นที่กุมหัวไว้ออก ทำให้เย็นนั่งก้มหน้านิ่งตัวเย็นเฉียบ ในขณะที่ท่านเจ้าคุณค่อยๆ จับคางเย็นให้เงยขึ้นเพื่อจะดูแผลให้ และเมื่อเห็นว่าแผลนั้นไม่ลึกมากเท่าไหร่ ท่านเจ้าคุณก็สั่งให้เย็นไปหายายฟักเพื่อทำแผล กล่าวจบท่านเจ้าคุณก็จูงมือเย็นให้ลุกขึ้น เย็นจึงรีบพูดด้วยความประหม่าแกมกลัว
"ไปเองก็ได้"
ท่านเจ้าคุณชะงักและหันมามองหน้าเย็นด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม ทำให้เย็นกลัวมากยิ่งขึ้นจึงรีบพูดต่อด้วยความกลัว
"เจ้าค่ะ"
ท่านเจ้าคุณไม่พูดอะไรอะไรต่อ แต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือเย็นออก และเมื่อท่านเจ้าคุณออกเดินเย็นจึงจำใจต้องก้าวเดินตามท่านเจ้าคุณไปอย่างเงียบงันจนถึงโรงครัว ทำให้พวกทาสที่อยู่ในครัวถึงกับมองกันตาค้างและรีบก้มหน้าลงทันทีเมื่อท่านเจ้าคุณทำหน้าเฉยกราดสายตามองตอบ ท่านเจ้าคุณจึงจูงมือเย็นเดินผ่านเลยไปจนถึงเรือนยายฟัก
ท่านเจ้าคุณบอกยายฟักว่า พาเย็นมาส่งเพราะเย็นไปเก็บฝักบัวที่สระน้ำแล้วลื่นล้มหัวแตก จากนั้นท่านเจ้าคุณก็สั่งให้ยายฟักทำแผลใส่ยาให้เย็น ยายฟักจึงสั่งให้เย็นกราบขอบพระคุณท่านเจ้าคุณที่มีเมตตา เย็นจึงนั่งยองๆ แล้วยกมือไหว้อย่างเก้ๆ กังๆ ทำให้ยายฟักตบอกแล้วทำท่าเหมือนจะเป็นลมก่อนจะเรียกเย็นเสียงเขียว
"นังเย็น"
ท่านเจ้าคุณยิ้มนิดๆ อย่างชอบใจก่อนจะบอกยายฟัก
"ช่างเถอะ มันเพิ่งมาอยู่ จะเอาอะไรกันนักหนา"
ท่านเจ้าคุณเหลือบไปมองเย็นแว่บหนึ่งก่อนที่จะเดินกลับไป ทำให้ยายฟักนิ่งอึ้งแล้วหันมามองหน้าเย็นด้วยสีหน้าครุ่นคิด
ภาพที่ท่านเจ้าคุณสีหโยธินจูงมือเย็นไปส่งที่เรือนยายฟักนั้นทำให้บุ้ง ทาสสาวลูกสาวของยายใบที่เป็นแม่ครัวใหญ่ของบ้านไม่พอใจเป็นอย่างมาก เพราะบุ้งเองก็หวังอะไรบางอย่างอยู่ลึกๆ เช่นเดียวกัน ดังนั้นบุ้งจึงมาคอยดักพบเย็นแล้วชี้หน้าคาดโทษเย็นบอกให้ระวังตัวไว้ให้ดี ซึ่งทำให้เย็นรู้สึกงงกับท่าทีของบุ้งเป็นอย่างมาก
นังแอบรู้เรื่องท่านเจ้าคุณสีหโยธินจับจูงเย็นเดินไปเรือนยายฟักจากบุ้ง จึงเก็บไปเล่าให้คุณสาลี่ฟังอย่างเป็นเดือดเป็นแค้น ก่อนจะวิ่งกลับไปทางเรือนยายฟักอีกครั้งพร้อมพรรคพวกทาสจากเรือนคุณสาลี่เพื่อสืบความต่อ แต่ระหว่างทางนั้นนังแอบวิ่งมาชนโครมเข้ากับเย็นที่เดินเหลียวหน้าเหลียวหลังไม่ทันระวัง นังแอบตังหลักได้ก็เท้าสะเอวทันทีแล้วกราดสายตามองเย็นตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างดูถูกก่อนจะส่งเสียงเยาะหยัน แต่เย็นไม่ใช่คนยอมคนจึงย้อนให้อย่างไม่กลัว ทำเอานังแอบตะลึงงัน เย็นจึงถือโอกาสเดินหลีกไป นังแอบมองตามหลังเย็นไปอย่างแค้นๆ แล้วก็พาพรรคพวกกลับเรือนและไปฟ้องคุณสาลี่โดยกล่าวหาว่าเย็นพูดจาถากถางไม่เกรงกลัวคุณสาลี่ ทำให้คุณสาลี่โกรธจัดสั่งให้นังแอบพาพวกทาสไปช่วยกันจับตัวเย็นมาที่เรือนของเธอให้ได้
นังแอบพาพรรคพวกไปรุมลากตัวเย็นมาที่เรือนคุณสาลี่จนได้ จากนั้นคุณสาลี่และนังแอบก็ช่วยกันรุมตบเย็นจนหน้าตาฟกช้ำและและก่อนที่จะปล่อยตัวเย็นกลับไป ทุกคนก็รุมกันด่าว่าเย็นเหมือนหมาบ้า โดยเฉพาะคุณสาลี่นั้นยิ้มเยาะก่อนจะว่า
"ได้ยินมั้ยอีเย็น เอ็งกลับไปตักน้ำใส่กระโหลกชะโงกดูเงาซะ ไม่มีใครเขาเอาหมามาเลี้ยงดูเป็นเมียหรอก"
พอคุณสาลี่กล่าวจบทั้งหมดก็หัวเราะเยาะออกมาพร้อมๆ กัน และพากันจ้องมองเย็นด้วยสายตาถากถางเย้ยหยัน
เย็นนั้นวิ่งกลับมถึงเรือนยายฟักก็แอบไปนั่งร้องไห้ด้วยความเจ็บใจที่ถูกรุมตบและด่าว่าเป็นหมาบ้าโดยที่เธอไม่ได้ทำผิดอะไรเลย
คุณสาลี่คล้อยตามนังแอบเมื่อถูกยุให้หาเมียน้อยให้ท่านเจ้าคุณสีหโยธิน เมื่อมาคิดใคร่ครวญดูแล้วถึงผลดีผลเสียแล้ว คุณสาลี่ก็จัดแจงแต่งตัวออกไปบ้านญาติคนหนึ่งและรับตัวบุญมี สาวรุ่นหน้าตาสะสวยที่เป็นญาติผู้น้องของคุณสาลี่เองเข้ามาอยู่ที่เรือนเล็กข้างเรือนของคุณสาลี่เอง จากนั้นก็สั่งให้บุญมีคอยเอาอกใจท่านเจ้าคุณเพื่อว่าบุญมีจะได้สบายในภายภาคหน้า ครั้นเมื่อท่านเจ้าคุณมาค้างที่เรือนของคุณสาลี่และถามว่าเมื่อไหร่คุณสาลี่จะมีลูกให้กับท่าน คุณสาลี่ได้ทีจึงทำเป็นใจกว้างบอกยกบุญมีให้กับท่านเจ้าคุณ เพื่อว่าท่านเจ้าคุณจะได้มีทายาทสืบสกุล ทำให้ท่านเจ้าคุณสีหโยธินดีใจมาก แล้วในคืนวันนั้นเอง ท่านเจ้าคุณก็ได้บุญมีมาเป็นภรรยาน้อยอีก 1 คน
คุณหญิงแย้มรู้เรื่องที่คุณสาลี่หาเมียน้อยมาให้ท่านเจ้าคุณสีหโยธิน จึงออกจากบ้านไปหาคุณยิ้มผู้เป็นพี่สาว และเล่าเรื่องที่คุณสาลี่หาเมียน้อยให้คุณยิ้มฟังด้วยความเจ็บช้ำน้ำใจ พอคุณยิ้มฟังจบก็โพล่งออกมาทันที
"หนามยอกมันก็ต้องเอาหนามบ่ง"
"หมายความว่ากระไรคะ" คุณหญิงแย้มถามด้วยสีหน้าหม่นเศร้า
"ในเมื่อแม่สาลี่พานังเล็กๆ ให้ท่านเจ้าคุณได้ หล่อนก็ต้องหาให้ได้เหมือนกัน" คุณยิ้มตอบเสียงหนักๆ
คุณหญิงแย้มฟังคำพี่สาวแล้วก็สะดุ้งเฮือกและอุทานเสียงหลงด้วยความตกใจ "คุณพี่"
"กลับไปคิดดูดีๆ จะปรึกษาฟักมันก็ได้ เลือกเอาคนที่แม่แย้มไว้ใจว่าจะไม่ทรยศกับแม่แย้มเด็ดขาด!"
คุณยิ้มสั่งคุณหญิงแย้มผู้เป็นน้องสาวด้วยน้ำเสียงจขริงจังหนักแน่น เมื่อคุณหญิงแย้มกลับมาถึงเรือน เธอนั่งครุ่นคิดใคร่ครวญอยู่พักใหญ่ก่อนจะยายฟักเข้าไปกระซิบสั่งความอะไรบางอย่างกับยายฟัก และพอยายฟักกลับมาถึงเรือนที่พักในตอนค่ำ ยายฟักก็จัดแจงจับเย็นอาบน้ำขัดสีฉวีวรรณเป็นการใหญ่เพื่อเตรียมส่งเย็นไปให้ท่านเจ้าคุณสีหโยธินตามคำสั่งของคุณหญิงแย้ม
-
โปรดติดตามตอนต่อไปที่มา : http://www.oknation.net/blog/lakorn/
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น