แขไขเมื่อเห็นว่ารุจมาร่วมงานนี้ด้วยก็พยายามเดินเลี่ยง แต่รุจก็ตามมาคุยด้วย เพราะอยากรู้ว่า จิรัชย์ดูแลแขไขดีหรือเปล่าและอยากให้แขไขรับรู้ว่า เขายังคิดถึงเธออยู่เสมอ แต่แขไขกลัวคนครหาจึงรีบตัดบทว่า คงไม่เหมาะที่จะคุยกันแล้วเดินหนีเพื่อซ่อนน้ำตา เพราะเธอก็ยังตัดใจจากรุจไม่ได้เช่นกัน รุจจึงได้แต่มองตามอย่างเศร้าๆและหลังจากที่ได้พบรุจในวันนั้น แขไขก็มีท่าทีที่แปลกไป จิรัชย์เห็นแขไขนั่งซึมไม่ยอมทานอาหาร ก็เป็นห่วงจึงพยายามคะยั้นคะยอให้เธอทานผลไม้เพราะเป็นห่วงสุขภาพ แต่แขไขก็ไม่ใยดี พัดชาสงสารจิรัชย์จึงตำหนิพี่สาว
"พี่แขทานเถอะค่ะ เดี๋ยวเจ็บไข้ได้ป่วยขึ้นมา จะลำบากพี่ใหญ่อีก"
แขไขได้ฟังก็โกรธลุกเดินหนีไปทันที จิรัชย์ตกใจรีบตามไปง้อ แต่ก็ไม่ทำให้แขไขรู้สึกดีขึ้น จิรัชย์ชักไม่พอใจจึงตัดพ้อแขไข
"แขคงเบื่อที่พี่เอาแต่บังคับ แต่น่าจะเข้าใจบ้างว่าทุกอย่างที่พี่เคี่ยวเข็ญก็เพราะหวังดีกับแขทั้งนั้น"
"ความหวังดีบางครั้งก็ต้องมีขอบเขต ไม่งั้นมันก็จะกลายเป็นความน่ารำคาญอย่างนี้แหละค่ะ"
แขไขเดินหนีออกไปที่บ้านท้ายสวน จิรัชย์มองตามอย่างโมโห เพราะไม่เข้าใจว่าแขไขไปทำอะไรมาถึงอารมณ์ไม่ดี เขาเดินมาปรับทุกข์กับพัดชาว่า แขไขเป็นอะไรทำไมตั้งแต่กลับมาจากบ้านงานก็อารมณ์ไม่ดี พัดชาหลุดปากว่า คงทะเลาะกับรุจมา
จิรัชย์หันขวับมาจ้องหน้าพัดชา พัดชารีบปิดปากตัวเองรู้สึกผิด เพราะถึงเธอจะรักจิรัชย์ แต่ไม่คิดแย่งและไม่มีเจตนาจะยุแยงให้จิรัชย์กับแขไขเลิกกัน
จิรัชย์เมื่อรู้ว่าแขไขไปพบกับรุจก็โกรธ เพราะเข้าใจว่าทั้งคู่แอบนัดแนะกัน เขาจึงตามมาต่อว่าแขไขที่เรือนท้ายสวน แขไขชี้แจงว่าเป็นเรื่องบังเอิญ แต่จิรัชย์ก็ไม่รับฟัง แถมยั้งพลั้งมือตบหน้าแขไขและทำลายรูปของรุจที่แขไขวาดอีกด้วย เพราะโกรธที่แขไขขู่ว่า จะหนีไปกับรุจ
แขไขล้มลงไปกับพื้น เธอหันมามองจิรัชย์อย่างผิดหวังแล้วลุกเดินหนีไปทันที จิรัชย์มองตามรู้ตัวว่าทำรุนแรงไป
หลายวันต่อมาแขไขแวะเอายาบำรุงไปให้กำนัน เพราะได้ข่าวว่า ภรรยาของกำนันป่วยและได้พบกับรุจที่บังเอิญแวะมาเยี่ยมภรรยากำนันเช่นกัน รุจรีบตามออกมาคุยกับแขไข และได้เห็นรอยแดงบนโหนกแก้มของเธอ เขาเข้าใจได้ทันที่ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงรีบบึ่งไปชกหน้าจิรัชย์ถึงที่โรงพยาบาลพร้อมชี้หน้าประกาศว่า
"จำไว้ให้ดีนะ ถ้าแกทำให้แขเจ็บอีกแค่ครั้งเดียว ฉันจะถือว่าแกดูแลเขาได้ไม่ดีพอ ฉันจะเอาแขคืน"
รุจผลุนผลันออกไป จิรัชย์มองตามอย่างแค้นๆ แล้วกลับมาปรับทุกข์กับพัดชา
"พี่จะไปฆ่ามันถ้าไอ้รุจมันยังอยู่อย่างนี้ แขก็ตัดใจจากมันไม่ได้ซักที แถมยังเหมือนจะกลับไปใกล้ชิดกับมันมากกว่าเดิมอีก พี่ทนไม่ได้" จิรัชย์อาฆาต
พัดชาที่ช่วยทำแผลให้รีบเตือนสติ "การฆ่าไม่ใช่ทางออกนะคะ ถ้าพี่แขยังรักพี่รุจอยู่ ต่อให้เขาตายไป หัวใจพี่แขก็ยังเป็นของพี่รุจ"
จิรัชย์อึ้งไปเริ่มคิดได้ พัดชาจับมือจิรัชย์ขึ้นมาแล้วพูดต่อว่า
"มือของพี่ใหญ่มีไว้ช่วยชีวิตคน ไม่ใช่พรากชีวิต.อย่าให้มันต้องแปดเปื้อนเพราะอารมณ์โกรธชั่ววูบเลยนะคะ"
จิรัชย์นิ่งคิดแววตาแค้นรุจสุดชีวิต และในวันต่อมา ก็มีคนพบศพรุจถูกแทงตายลอยอยู่หน้าศาลาริมน้ำ และในมือถือกำของบางอย่างไว้ รุจาโผเข้ากอดศพพี่ชาย
และเมื่อได้เห็นของในมือรุจเธอก็ปักใจเชื่อว่าแขไขเป็นคนฆ่ารุจ เช่นเดียวกับพวกชาวบ้านที่พากันกล่าวหาว่า แขไขเป็นคนฆ่ารุจเพราะกลัวรุจจะไปบอกจิรัชย์เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาแล้วจะโดนจิรัชย์ขอหย่า
แขไขตกเป็นจำเลยสังคมและถูกประณามต่างๆนานา แม้ทางตำรวจจะออกมายืนยันว่า แขไขไม่ใช่ฆาตกร แต่ก็ไม่มีใครเชื่อ
"รุจ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ใครฆ่าเธอ ใครใส่ร้ายฉัน นี่มันเกิดอะไรขึ้น พวกเขาทำแบบนี้กับเราได้ยังไง เขาทำแบบนี้ทำไม ฮือ"
แขไขนั่งร้องไห้ท่ามกลางสายฝน และเป็นเหตุให้เธอล้มป่วย พัชารีบไปตามจิรัชย์มาดูแล และทั้งคู่ก็ได้ยินแขไขเพ้อว่า
"ใครฆ่าเธอ ใครใส่ร้ายฉัน ใคร ใครกัน ไม่ ฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่ได้ทำจริงๆ"
การช็อตไฟของแขไขและอรอินทุ์กำลังจะเสร็จสิ้น แขไขส่งข้อความเป็นภาพอดีตให้อรอินทุ์เรียบร้อยแล้ว โตมรเห็นอาการแปลกๆ ของแขไขก็เข้าไปดูใกล้ และได้ยินอรอินทุ์พึมพำว่า
"ไม่ไม่ ฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่ได้ฆ่าเขา.ไม่ได้ฆ่า"
อรอินทุ์พูดได้แค่นั้น ร่างของเธอก็กระตุก แขไขหยุดปล่อยพลังพร้อมกับอรอินทุ์ค่อยๆ ร่วงไป โตมรรีบเข้าประคอง
"ตายจริง น้องเขาเป็นอะไรคะ" เพ็ญเข้ามาเห็นพอดี
โตมรจำต้องโกหกว่าอรอินท์ เป็นลมแล้วรีบประคองออกไป เพ็ญมองตาม
โตมรพาอรอินทุ์มาที่รถแล้วรีบพาเธอกลับไปพักบ้านทันที และเมื่ออรอินทุ์รู้สึกตัว เธอก็บอกกับโตมรว่า เธอเห็นภาพรุจถูกฆ่าตายและแขไขถูกใส่ร้ายว่าเป็นฆาตกร
"ตัวเล็กเห็นภาพอีกแล้วหรือ ย่าแขส่งภาพอดีตให้ตัวเล็กเห็นอีกแล้วหรือนี่" โตมรย้ำ
อรอินทุ์พยักหน้าตอบว่า "รุจไม่ได้ตายปรกติ รุจถูกฆ่าเพราะอะไรก็ไม่รู้ ทุกคนเข้าใจว่าย่าแขเป็นคนฆ่าแต่ย่าแขไม่ได้ทำ"
"รุจถูกฆาตกรรมงั้นหรือ" โตมรซักต่อ
อรอินทุ์นิ่งทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอ แล้วบอกกับโตมรว่า
"เราสองคนเข้าใจผิด คิดว่ารุจมีชีวิตอยู่ และย่าแขต้องการพบรุจ แต่ความจริงย่าแขไม่ได้อยากพบรุจ ย่าแขให้เล็กมาช่วยโตแก้ไขอดีตให้ท่าน เพราะท่านไม่ได้ฆ่ารุจ ท่านต้องการให้เราหาฆาตกรที่แท้จริง ท่านอยากให้เราจับฆาตกรที่แท้จริงเข้าคุก ช่วยท่านให้พ้นมลทิน เข้าใจไหมโต ตราบใดที่ฆาตกรยังลอยนวล ท่านยังตายไม่ได้ ต้องเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่อย่างนี้"
อรอินทุ์สรุปเรื่องทั้งหมดอย่างช้าๆ และชัดๆ แล้วลมก็พัดเข้ามาทางหน้าต่างพร้อมกับเสียงหัวเราะของแสง
"ฮะฮะฮ่า ตามหาฆาตกรที่แท้จริง ฮึฮึ" แสงหัวเราะอย่างมีเลศนัย
โตมรไม่เห็นแสงแต่นึกสงสัยจึงกระซิบถามอรอินทุ์ว่า แสงอยู่แถวนี้ใช่ไหม
"คนอย่างไอ้รุจสมควรตายแล้ว สมควรแล้ว ฮึๆๆ แขไขทำให้ยมทูตอย่างเธอกลายเป็นคนขึ้นมาเพื่อทำเรื่องไร้สาระแท้ๆ เธอกับโตมรไม่มีวันพบฆาตกร ไม่มีวัน" แสงประกาศ
อรอินทุ์มองไปรอบๆตัวแล้วตะโกนว่า "คุณแสง เล็กมีเรื่องจะคุยกับคุณ คุณรู้ใช่ไหมว่าฆาตกรเป็นใคร คุณรู้ใช่ไหม คุณแสง ทำให้เล็กได้พบคุณสิ ทำสิ"
สิ้นเสียง แสงก็ยื่นมือออกไปทำท่าคล้ายกับตบหน้าอรอินทุ์ แล้วอรอินท์ก็หมดสติไปและได้พบกับแสง
อรอินท์กล่าวหาว่าแสงเป็นคนฆ่ารุจแต่แสงปฏิเสธ และทำร้ายอรอินทุ์ที่บังอาจพูดแทงใจดำเรื่องรุจกับแขไข แต่อรอินทุ์ไม่กลัวเธอยังคงยืนกรานว่าแสงคือฆาตกร เพราะเธอได้เห็นเหตุการณ์ตอนที่แสงพูดกับพัดชาว่า อยากฆ่ารุจเพราะรุจไปขู่ว่าจะเอาแขไขไป
แสงอึ้งที่อรอินท์รู้เรื่องแล้วรีบกลบเกลื่อนว่า เขาไม่มีวันให้มือของตัวเองไปเปื้อนเลือดสกปรกของรุจแน่ แล้วคว้าคออรอินทุ์แน่นพร้อมขู่ต่อ
"แต่ถ้าเธออยากจะสืบต่อก็ตามใจ ฉันเตือนแล้วนะว่าเธอกับไอ้หนุ่มนั่นจะเดือดร้อน จำเอาไว้นะ เรื่องของไอ้รุจ ถ้าเธอและโตมรเข้ามายุ่งเกี่ยว เธอกับมันต้องเจ็บปวดด้วยมือของฉัน เลิกยุ่งกับเรื่องนี้ซะ ได้ยินไหม"
อรอินทุ์ดิ้นรนหายใจไม่ออก เธอเอามือปัดป่ายข่วนหน้าแสง แล้วก็รู้สึกตัวและพบว่าคนที่เธอข่วนหน้าคือโตมร
"อุ๊ย โต ขอโทษนะขอโทษ" อรอินท์เข้ามาดูแผล
โตมรมองอรอินทุ์ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยเป็นห่วงเพราะคิดว่าเธอจะตายเสียแล้ว อรอินทุ์บอกโตมรว่า เธอไม่เป็นไรแล้วอาสาช่วยทำแผลให้โตมรเพราะเคยแอบดูพยาบาลทำแผลให้คนตาย ตอนไปรับวิญญาณที่โรงพยาบาล
โตมรเขยิบเข้ามาใกล้ๆ อรอินทุ์เพื่อให้เธอทำแผลมา แต่พอได้ใกล้ชิดกัน โตมรก็รู้สึกหวิวๆในใจจึงรีบถอยออกมาแล้วขอทำแผลเอง เพราะกลัวห้ามใจตัวเองไม่ได้ แล้วสั่งให้อรอินทุ์เล่าเรื่องที่ไปพบแสงให้ฟัง เพราะอยากรู้ว่าแสงใช่ฆาตรกรหรือเปล่า แต่พอได้ยินอรอินทุ์ตอบว่า แสงปฏิเสธ ก็รีบพูดต่อ
"ไม่ว่าจะเป็นเขาหรือไม่ เราต้องทำตามความต้องการของย่าแข เราต้องตามหาฆาตกรมาให้ได้ ย่าแขจะได้หายป่วย" อรอินทุ์พยักหน้าเห็นด้วย
โตมรเข้าครัวทำโจ๊กให้อรอินทุ์ เพราะเห็นว่าเธอยังอ่อนแออยู่คงขึ้นไปทานข้าวบนตึกไม่ไหว อรอินทุ์ตามเข้ามาแหย่โตมรและชวนให้เขาอยู่ทานโจ๊กกับเธอ
และในระหว่างที่ทั้งคู่เหย้าแหย่กันอยู่นั้นปัณรสีก็ตามมาหาเรื่องและใช้ให้โตมรออกไปรดน้ำต้นไม้ในสวน
โตมรรีบเดินออกไปเพราะไม่อยากได้ยินปัณรสีพูดไม่ดีใส่อรอินทุ์ อรอินทุ์รีบลุกตามโตมรไปด้วย แล้ววิ่งไล่กวดผีเสื้ออย่างมีความสุข โตมรเปรยกับอรอินท์ว่า สักวันหนึ่ง เธออาจจะเบื่อโลกใบนี้ก็ได้ อรอินทุ์สูดอากาศเข้าปอดแล้วตอบว่า
"ถ้าวันหนึ่งเล็กเบื่อดอกไม้ เล็กก็จะหันไปฟังนกร้องเพลง หรือไม่ก็หันมาดูแมลงสวยๆ ที่มันมาเกาะตามดอกไม้ เห็นไหม โลกนี้มีความสวยงามมากมายให้เราชื่นชมนะโต ถ้ารู้จักเลือกมองมัน เราก็จะมีความสุขได้ทุกวัน"
อรอินทุ์ปล่อยแมลงเต่าทองลงบนกลีบดอกไม้ แล้วมองมันเดินต่อไปอย่างเอ็นดู โตมรมองอรอินทุ์อย่างทึ่งๆ แล้วเก็บเอาทัศนคติมองโลกในแง่ดีของเธอมาลองคิดดู
พัดชาเห็นโตมรกับอรอินทุ์กำลังช่วยกันทำงานอนยู่ในสวน ก็สั่งให้กัญญาออกไปตามทั้งคู่มาพบ อรอินทุ์กับโตมรค่อยๆ คลานเข้ามาหาพัดชาที่นั่งอยู่ที่โซฟาอย่างเกรงๆ
พัดชายื่นรูปถ่ายปึกหนาๆ ให้โตมรกับอรอินทุ์ดุ เห็นเป็นรูปคู่จิรัชย์กับแขไข หลังแต่งงานกันแล้ว แล้วเธอก็สั่งให้ทั้งคู่ช่วยกันจัดรูปใส่อัลบั้มให้ที
อรอินทุ์มองภาพอย่างสนใจแล้วบอกว่า มีรูปบ้านของโตมรด้วย โตมรรีบออกตัวว่าไม่ใช่บ้านของเขา พัดชาหัวเราะแล้วเอ่ยว่า
"เรือนเจ้าเงาะน่ะเหรอ พี่ใหญ่เธอสร้างไว้เป็นสตูดิโอวาดรูปให้พี่แข พี่ใหญ่ตามใจพี่แขทุกอย่าง พี่แขแพ้ความดีของพี่ใหญ่ ทั้งสองเป็นคู่รักที่รักกันมาก"
พัดชาเล่าไปเรื่อยๆ ด้วยน้ำเสียงชื่นชมเอ็นดูคนทั้งคู่ เพราะอยากทำให้อรอินท์กับโตมรเห็นความรักของแขไขกับจิรัชย์ อรอินทุ์พอจะเดาใจพัดชาออกจึงถามพัดชาว่า
"ย่าพัดเอารูปให้เราดู ให้รู้ว่าหมอใหญ่กับย่าแขรักกันมาก คนอื่นไม่สำคัญ เพื่อให้เราเลิกสนใจเรื่องของรุจใช่ไหมคะ"
พัดชาอึ้งไปนิดแล้วถามกลับ "เธอไปตามหารุจ พบไหม เธอสองคนรู้เรื่องของรุจแค่ไหนล่ะ"
"รู้เยอะแยะค่ะ รู้ว่า" โตมรรีบจับมืออรอินทุ์ไม่ให้ตอบ อรอินทุ์เลยหยุดพูด
"อย่างที่เคยเรียนย่าพัด เรื่องของรุจเป็นเรื่องไร้สาระ เราเลิกยุ่งเรื่องของรุจแล้วจริงๆ ครับ"
โตมรโกหกเพื่อความปลอดภัย พัดชาจึงอ้างว่า ที่เขาโกหกอรอินทุ์กับโตมรเรื่องรุจก็เพราะรุจคือเรื่องเสื่อมเสียของตระกูล และทุกคนก็ไม่ควรรื้อฟื้นเรื่องนี้ขึ้นมาอีก
"ไม่ว่าเธอจะรู้อะไรมา เธอควรเลิกยุ่งเรื่องของรุจ" พัดชาพูดจริงจัง
อรอินทุ์กับโตมรก้มหน้านิ่งไม่กล้าไม่กล้าพูดอะไรอีก
อรอินท์กับโตมรเดินคุยกันมาตามทางเดินในสวน เพราะกำลังคิดว่าที่พัดชาปกปิดเรื่องราวของรุจก็เพราะต้องการรักษาชื่อเสียงของวงศ์ตระกูล
"จากภาพอดีตที่เล็กเห็น ย่าพัดไม่ชอบที่ย่าแขรักรุจ แต่ไม่รักหมอใหญ่ พอเกิดเรื่องกลายเป็นผู้ต้องหา คนอย่างย่าพัดยิ่งไม่พอใจ ที่ย่าแขไปยุ่งกับรุจจนทำให้วงศ์ตระกูลเสียหายครั้งแล้วครั้งเล่า" อรอินทุ์เล่า
โตมรพยักหน้าเห็นว่าเหตุผลของอรอินทุ์น่าเชื่อถือแล้วทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงกรี๊ดดังมาจากในสวน จึงรีบวิ่งไปดูก็พบว่า ปัณรสีกำลังโดนหมาของโตมรเล่นงาน เพราะปัณรสีเข้าใจผิดคิดว่าโตมรกับอรอินท์เข้าไปจู่จี๋กันในพุ่มไม้จึงมุดเข้าไปดู
ปัณรสีฟ้องจิรายุว่าโตมรกับอรอินท์รวมหัวกันแกล้งเธอ แต่จิรายุไม่ฟังเพราะเห็นอยู่ว่า ปัณรสีเดินเข้าไปให้หมากระโจนใส่เอง ปัณรสีทำท่าไม่พอใจ
โตมรเห็นท่าไม่ดีรีบเข้าไปจัดการกับหมาแล้วหันมายกมือขอโทษปัณรสี ปัณรสีสะบัดหน้าไม่รับไหว้ พัดชาจึงตัดบท
"เอาล่ะๆ ก็เห็นอยู่ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ แม่ปัณขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ ส่วนโตกับเล็กก็เอาหมาไปอาบน้ำซะ เดี๋ยวจะเลอะเทอะไปกันใหญ่"
โตมรกับอรอินท์รับคำ จิรายุและปัณรสีเดินตามกันออกไป เอื้อเฟื้อเดินรั้งท้ายหันมาชมหมาว่าเยี่ยมมาก อรอินท์อมยิ้มแล้วล้อโตที่พยายามทำหน้าดุเพื่อกลบเกลื่อน
"โตเองก็อยากยิ้มใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องทำเก๊กหรอกน่า"
โตมรเห็นสายตากวนๆ ของอรอินทุ์ ก็เก๊กหน้าไม่อยู่ หลุดยิ้มออกมาเพราะจริงๆ ก็สะใจที่ปัณรสีโดนหมาแกล้งเหมือนกัน
โตมรบอกกับอรอินท์ก่อนเข้านอนว่า เขาจะต้องตามหาฆาตกรที่ฆ่ารุจให้ได้ เพื่อแขไขจะได้พ้นมลทิน อรอินทุ์เหลือบเห็นแววตาและสีหน้าที่มุ่งมั่นของโตมร ก็รู้สึกแปลกใจที่โตมรแคร์แขไขเหลือเกิน เธอจึงถามเขาว่า ความรักของเขาที่มีให้แขไขมากเท่ากับที่คุณใหญ่รักแขไขหรือเปล่า
โตมรส่ายหน้าบอกว่า มันเทียบกันไม่ได้ เพราะเขารักแขไขเพราะอยากจะรัก ไม่ได้คิดแข่งกับใคร อรอินทุ์ได้ฟังก็แอบกังวลจึงถามต่อว่า
"แล้วเล็กล่ะ โตรักเล็กเท่าย่าแขไหม"
โตมรสะดุ้ง หันขวับมามองอรอินท์เพราะทั้งเขินทั้งงงๆ แต่อรอินท์ก็ยังย้ำคำถามเดิมว่า โตมรรักเธอเหมือนกับที่รักแขไขไหม
"มันจะไปเหมือนกันได้ยังไง เรากับย่าแขยังไงก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว" โตมรตอบ
อรอินทุ์ตาโตรีบสรุปว่า "แสดงว่าโตกับเล็กเป็นไปได้ล่ะสิ โตคิดอย่างนี้เหรอ" โตมรตกใจรีบบ่ายเบี่ยงแล้วทำเป็นโมโหไล่อรอินท์กลับไปนอน
วันต่อมา โตมรพาอรอินทุ์ไปค้นข้อมูลเรื่องการตายรุจจากหนังสือพิมพ์ในห้องสมุดประชาชน และเมื่อรู้ว่ารุจโดนแทงที่ข้างหลัง โตมรก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หลังขึ้นมาทันที
แต่ทั้งคู่ยังไม่ทันได้รู้ว่าใครเป็นฆาตรเพราะตำรวจได้แต่สันนิษฐานว่า รุจถูกปล้นเพราะหวังทรัพย์สิน ก็โดนแสงขัดขวางและตามเล่นงานจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด เพราะแสงต้องการขู่ให้อรอินทุ์กับโตมรเลิกตามหาความจริงเรื่องรุจ
อรอินท์ออกมาวิ่งเล่นกับหมาของโตมรที่หน้าสนาม เพราะโตมรออกไปเรียน แล้วหมาตัวหนึ่งก็วิ่งหายไป อรอินท์กลัวว่ามันจะเข้าไปวิ่งเล่นในบ้านใหญ่จึงตามไปดู และเธอก็แอบเห็นพัดชากำลังคุยอยู่กับรูปของจิรัชย์
"ในที่สุด พี่ใหญ่ก็เปิดใจยอมรับพัดแล้ว ถึงได้มาหา มาอยู่ใกล้ ๆ พัด พัดรอคอยเวลานี้มานานเหลือเกิน เวลาที่พี่ใหญ่เริ่มเห็นพัดอยู่ใน"
พัดชากอดรูปหมอจิรัชย์ ฝันหวานมีความสุข อรอินทุ์อุทานเบาๆ อย่างตกใจและเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง และอีกมุมหนึ่งจิรายุกับปัณรสีก็เดินเข้ามา
จิรายุไม่พอใจที่เห็นพัดชากอดรูปหมอจิรัชย์จึงเข้ามาถามว่าทำอะไร พัดชาตกใจอ้างว่า เอารูปมาเช็ด แต่จิรายุไม่เชื่อเขาจึงว่าประชดพัดชา เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าอะไรเป็นอะไรจึงเดินหนี
ส่วนปัณรสีก็เริ่มได้เค้าว่า พัดชาแอบรักหมอจิรัชย์สามีของพี่สาวตัวเองแล้วเดินตามสามีไป พัดชารีบหันมาคุยกับรูปหมอจิรัชย์พร้อมแก้ตัวแทนจิรายุว่า
"พี่ใหญ่อย่าเพิ่งโกรธนะคะ สักวันจิรายุจะต้องเข้าใจ"
ส่วนอรอินทุ์ที่แอบดูอยู่ก็ยิ่งสงสัยในท่าทีของพัดชาที่มีต่อคุณใหญ่มากขึ้น
พัดชาเรียกให้กัญญามาช่วยเก็บรูปหมอจิรัชย์ไว้ที่เดิม ปัณรสีรีบเสนอหน้าเข้ามาช่วยเพราะหวังจะได้ข้อมูลเพิ่ม อรอินทุ์รอจัวหวะทำเนียนเดินเข้ามาชวนคุยเรื่องหมอจิรัชย์ แล้วพูดเป็นนัยๆ ทำนองว่า เธอรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างพัดชากับหมอจิรัชย์ดี เพราะหวังสังเกตท่าทีของพัดชา
พัดชาถึงกับหน้าซีดด้วยความตกใจ เพราะเดาไม่ถูกว่าอรอินทุ์จะรู้เรื่องอะไรบ้าง แต่อรอินท์ก็ยังไม่หยุด เธอพูดแทงใจดำพัดชาต่อว่า
"ดูย่าพัดผูกพันกับคุณใหญ่มาก มากเสียจนเล็กรู้สึกว่าย่าแขเป็นเพียงคนนอกของบ้านนี้เท่านั้น"
"นี่เธอๆ" พัดชาตกแล้วอาการโรคหัวใจก็กำเริบขึ้นมา ปัณรสีรีบเข้าไปประคองแล้วโวยลั่น
"ตายแล้ว คุณแม่ นี่ นังเด็กบ้า แกหาว่า ย่าพัดแอบรักสามีพี่สาวตัวเองงั้นหรือ"
ปัณรสีพูดต่อให้เยอะเกินเหตุ จนอรอินทุ์ยังงง จึงรีบปฏิเสธแต่ปัณสรีเบรคไม่อยู่เสียแล้วเธอพูดต่อว่า
"บัดสี เห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องสนุก เมาท์สนุกไปเลยล่ะสิ ย่าพัดเป็นกุลสตรี ท่านจะทำแบบนั้นได้ยังไง คนที่คิดแบบนี้ได้ มีแต่คนจิตใจต่ำๆ เท่านั้นล่ะ" ปัณรสีด่าเพลินจนลืมตัว
โตมรกลับมาจากเรียนไม่เห็นอรอินท์ ก็นึกเป็นห่วงจึงขึ้นไปดูบนเรือนใหญ่ และทันได้เห็นปัณรสีเงื้อมือจะตบหน้าอรอินทุ์เพื่อเป็นการสั่งสอนแทนพัดชา เขาจึงเข้าไปขวาง
"คุณไม่มีสิทธิ์ทำร้ายตัวเล็ก" โตมรเสียงดังใส่
"พวกแกก็ไม่มีสิทธิ์จะอยู่ที่นี่เหมือนกัน หนอย ไอ้เด็กอกตัญญู อยู่บ้านเขาแล้วยังคิดต่ำๆ กับเจ้าของบ้าน"
ปัณรสีใส่อีกชุดแล้วหันไปขออนุญาตพัดชาที่เอาแต่นั่งนิ่งจัดการกับโตมรและอรอินทุ์ด้วยการไล่ออกจากบ้าน กัญญาเห็นท่าไม่ดีรีบวิ่งไปตามเอื้อเฟื้อกับจิรายุมาช่วย
อรอินท์รีบก้มลงกราบขอโทษพัดชา เพราะไม่อยากให้โตมรเดือดร้อน แต่พัดชาแกล้งยกยาดมขึ้นมาดม แล้วเลื่อนสายตามองไปทางอื่นอย่างไม่สนใจ อรอินทุ์ใจหายวาบ รู้ว่าพัดชาตั้งใจทำแบบนี้
เอื้อเฟื้อเข้ามาช่วยเจรจาและอ้างว่า อรอินทุ์ชอบถามอะไรเหมือนเด็กๆ อยู่แล้ว ปัณรสีไม่น่าจะถือสา แต่ปัณรสีไม่ยอม เอื้อเฟื้อจึงใช้ไม้ตายขู่ว่า คนที่จะไล่โตมรออกจากบ้านได้มีเพียงแขไขคนเดียวเท่านั้น แล้วหันไปขอความเห็นจากพัดชา แต่ถูกปฏิเสธ
จิรายุหันไปมองหน้าแม่ เพราะเห็นด้วยกับเอื้อเฟื้อ อรอินทุ์เห็นว่าเรื่องราวชักไปกันใหญ่จึงแกล้งทำเป็นโดนวิญญาณของแขไขเข้าสิง แล้วขู่ปัณรสีไม่ให้รังแกอรอินท์กับโตมรอีก
ปัณรสีตกใจกลัวถอยหนีจนตกน้ำ พัดชาได้แต่ยืนตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแล้วพึมพำว่า มันเกิดขึ้นได้ยังไง
อรอินท์แกล้งทำเป็นโดนผีเข้าหลอกพาโตมรกลับมาที่เรือนท้ายสวนตามลำพัง โตมรเชื่อสนิทใจว่าวิญญาณแขไขมาสิงห์ร่างอรอินทุ์ เขาจึงอดนึกถึงเรื่องราวเมื่อครั้งที่ปกป้องกับเอื้อเฟื้อพาเข้ามาขออาศัยอยู่ที่เรือนท้ายสวนของแขไขไม่ได้
เพราะวันนั้นแขไขให้การต้อนรับโตมรเป็นอย่างดี เพราะเมื่อเธอได้เห็นภาพอาวุธโบราณที่โตมรวาด เธอก็มั่นใจว่า เขาคือรุจกลับมาชาติมาเกิด และคืนก่อนที่แขไขจะกลายเป็นเจ้าหญิงนินทรา เธอได้กระซิบบอกกับโตมรว่า
"ดีใจ ดีใจ ที่มา โลกนี้คงไม่มืดอีกแล้ว" แขไขเอื้อมมือแตะแก้มโตมรเบาๆ โตมรงงมองมาที่เอื้อเฟื้อและปกป้องที่งงเหมือนกัน แล้วภาพนั้นก็ยังติดตรึงอยู่ในใจของโตมรตลอดเวลา
"จำเรื่องที่คุณแขไขเคยพูดกับผม ตอนเจอกันครั้งแรกได้ไหม" โตมรจับมืออรอินทุ์ไว้
"ที่เจอกันวันแรกหรือ ย่าจำได้สิจ๊ะ" อรอินทุ์เล่นละครต่อ
"ผมไม่เคยเข้าใจสิ่งที่ย่าแขพูด จนกระทั่งถึงวันนี้"
"ย่าแข ย่าแขพูดว่าอะไร" อรอินทุ์ไม่รู้จะตอบอะไรเลยหลุด
โตมรรู้ว่าโดนหลอกก็โกรธมากจึงตวาดใส่อรอินทุ์
"เธอจะเล่นอะไรก็ได้ แต่อย่าเอาคนที่เราเคารพอย่างย่าแข มาทำแบบนี้อีกเด็ดขาด"
"ทำไมโตต้องโกรธด้วย แถมยังมีความลับกับย่าแขสองคน ไม่ยอมเล่าให้เล็กฟัง ทีเล็กยังบอกโตทุกอย่าง ว่าไงล่ะ วันนั้น ย่าแขพูดอะไรกับโต โตกับย่าแขมีความลับอะไรกัน"
อรอินทุ์น้อยใจ แต่โตมรไม่ยอมบอกแถมยังเดินหนีไปดื้อๆ อรอินทุ์ชักหงุดหงิดและสับสน เธอเอามือจับที่หัวใจตัวเองแล้วเอ่ยว่า
"แปลกจัง นี่ฉันเป็นอะไรอีกแล้ว ในใจมัน ร้อนรน อึดอัด ไม่สบายตัวเอาซะเลย"
อรอินทุ์มองตามโตมรแล้วรีบเดินตามเพราะอยากรู้ว่า โตมรมีความลับอะไรกับแขไข โตมรนึกรำคาญอรอินท์ที่พูดไม่รู้เรื่องจึงขู่ว่า จะเอาเธอไปทิ้ง
อรอินทุ์นึกกลัวจึงแอบเข้ามานอนในห้องกับโตมรและผู้ขาติดกันไว้ โตมรถึงกับพูดไม่ออกเมื่อไม้นี้เข้า เขาจึงยอมรับปากว่า จะไมโกรธอรอินท์และจะไม่เอาเธอไปทิ้งแล้ว อรอินทุ์จึงยอมให้โตมรแกะเชือกแล้วกลับเข้าไปนอนที่เดิม
เช้าวันใหม่ โตมรเข้ามาบอกกับอรอินท์ว่า จะไปตามหารุจาน้องสาวของรุจเพราะคิดว่าเธอน่าจะรู้เรื่องที่รุจถูกฆ่า อรอินทุ์เห็นด้วย เธอแนะนำให้โตมรโทรไปถามที่อยู่ของรุจาจากรวี และเมื่อได้ที่อยู่มาแล้วทั้งคู่ก็เตรียมออกเดินทาง
แสงรู้เข้าก็จะตามไปขัดขวาง แต่บังเอิญมีสัญญาณเรียกจากดินแดนแห่งความตาย เขาจึงต้องปล่อยโตมรกับอรอินท์ไปก่อน แต่ใช่ว่าโตมรกับอรอินทุ์จะไปถึงจุดหมายได้ง่ายๆ เพราะในระหว่างทางอรอินท์เกิดมีใจเมตตาแวะเอาขนมให้หมาข้างถนนกินและใช้แผนที่บ้านริมน้ำของรุจาที่รวีแฟกซ์มาให้รองอาหารให้หมา ทำให้แผนที่ขาด
"เอ๊ย อะไรเนี่ย หมดกัน ทางจะไปบ้านริมน้ำ ขาดไปแล้ว"
โตมรจ้องอรอินทุ์อรอินทุ์ได้แต่ยิ้มแหย ยอมรับผิดเสียงอ่อย
"เล็กขอโทษ ก็เล็กกลัวหมากินดินสกปรก เลยเอามารองขนมให้ไม่คิดว่าน้ำลายมันจะทำให้แผนที่ขาด"
โตมรขยำมือแค้น อยากบีบคออรอินทุ์ที่สุด
พัดชามาต่อว่าแขไข เพราะไม่พอใจที่แขไขอยากจะรื้อฟื้นเรื่องในอดีตขึ้นมาอีก
"ทุกอย่างกำลังจะดีอยู่แล้ว พี่แขจะอยากรื้อฟื้นเรื่องเก่า ๆ กลับมาอีกทำไม ไม่ว่าเด็กพวกนั้นจะเจอความจริงอะไร พี่แขก็ไม่มีวันฟื้นขึ้นมาได้หรอก พี่แขจะไม่มีทางได้กลับมา เพราะพี่แขต้องอยู่กับพี่ใหญ่ตลอดชีวิตและตลอดไป"
พัดชาบีบมือแขไข แล้วก็เหมือนมีพลังงานบางอย่างพุ่งเข้าช็อตมือของเธอจนสะดุ้ง
"พี่แข นี่พี่แขทำพัดเจ็บหรือคะ พี่แขนี่"
พัดชากุมมือตัวเอง แล้วจ้องแขไขด้วยความตกใจและแน่ใจว่าแขไขต้องการที่จะกลับมาให้ได้
-
โปรดติดตามตอนต่อไป
ที่มา : http://www.oknation.net/blog/lakorn/
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น