เวลาผ่านไปอีก 4 - 5 วัน แม่ชะม้อยช่างตัดเสื้อหอบเอาเสื้อที่ตัดเสร็จแล้วไปให้คุณหญิงดูที่เรือน คุณหญิงคลี่เสื้อออกดูด้วยความพอใจก่อนจะหยิบเสื้อชูขึ้นให้เย็นดูและถามว่าสวยไหม เย็นมองดูเสื้อที่ตัดจากผ้าลูกไม้สวยงามนั้นแล้วตอบตามตรงว่างามมาก คุณหญิงจึงเอ่ยต่อด้วยสีหน้าเฉยๆ ว่า
"ข้าให้เอ็ง"
เย็นสะดุ้งเฮือก และมองหน้าคุณหญิงแย้มอย่างงงๆ ในขณะที่ยายฟักสะกิดเย็นแล้วว่า
"คุณหญิงท่านให้ก็รับไว้สิ"
เย็นมองเสื้อสวยงามนั้นตอบอย่างซื่อๆ "บ่าว บ่าว ไม่ทราบจะเอาไปทำอะไรเจ้าค่ะ"
คุณหญิงแย้มมองหน้าซื่อๆ ของเย็นแล้วถอนใจยาวก่อนจะสั่ง "ตามข้ามานี่ซิ เอาเสื้อนั่นมาด้วย"
กล่าวจบคุณหญิงแย้มก็ลุกเดินเข้าไปในห้อง เย็นจึงลุกขึ้นเดินตามไปอย่างงงๆ
เมื่ออยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้อง คุณหญิงแย้มจึงบอกกับเย็นตรงๆ ว่า ท่านเจ้าคุณสีหโยธินขอเย็นกับท่าน และท่านก็ออกปากยกเย็นให้ท่านเจ้าคุณไปเรียบร้อยแล้ว
"ข้ายกเอ็งให้ท่านไปแล้ว คืนพรุ่งนี้ ข้าจะพาเอ็งไปส่งตัวที่เรือนกลาง"
คุณหญิงแย้มบอกเย็นที่นั่งนิ่งขึงตัวชาอยู่กับที่ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
คุณสาลี่ใช้ให้นังแอบมาดักคอยพาตัวแม่ชะม้อยช่างตัดเสื้อไปพบ และเค้นถามจนได้ความว่าคุณหญิงแย้มให้แม่ชะม้อยตัดเสื้อใหม่ให้เย็น
"แม่ชะม้อย! คุณหญิงสั่งตัดเสื้อให้นังเย็นทำไม" คุณสาลี่ถามอย่างตกใจ
"อ้าว คุณสาลี่ไม่ทราบหรือเจ้าคะว่า คุณหญิงท่านจะส่งตัวแม่เย็นให้ท่านเจ้าคุณคืนวันพรุ่งนี้"
"อะไรนะ" ทั้งคุณสาลี่และบุญมีร้องออกมาเป็นเสียงเดียวกันเมื่อแม่ชะม้อยกล่าวจบ
"อิฉันก็นึกว่ารู้กันทั้งบ้านแล้วอีก เห็นจัดห้องหอกันโครมๆ"
แม่ชะม้อยพึมพำ ในขณะที่คุณสาลี่และบุญมีลุกขึ้นเดินพรวดพราดลงจากเรือนไปโดยไม่สนใจแม่ชะม้อยที่นั่งมองตาค้าง
คุณสาลี่กับบุญมีและบ่าวในเรือนเล็กเดินลิ่วมาที่เรือนใหญ่ และพรวดพราดขึ้นไปพบคุณหญิงแย้มด้วยสีหน้าบึ้งตึง ทำให้คุณหญิงกวาดสายตามองคุณสาลี่และพรรคพวกด้วยสายตาเย็นชาอย่างไม่พอใจก่อนจะถาม
"แม่สาลี่ ยกโขยงกันขึ้นมาบนเรือนฉันทำไม"
"แม่ชะม้อยบอกว่า คุณพี่จะยกอีนังบ่าวเย็นให้เป็นเมียท่านเจ้าคุณ"
คุณสาลี่ขึ้นเสียงพลางกวาดสายตามองเย็นและยายฟักที่นั่งหมอบอยู่ข้างคุณหญิง
"ใช่" คุณหญิงตอบสั้นๆ พร้อมกับจ้องหน้าคุณสาลี่
"คุณพี่ คุณพี่ไม่ละอายใจบ้างหรือคะ อีเย็นนั่นมันเป็นบ่าว เป็นทาสต่ำต้อย ทำไมถึงต้องยกย่องมันขึ้นมามีผัวคนเดียวกับเรา"
คุณหญิงคลี่ยิ้มออกมาอย่างเยาะหยันแกมสะใจก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงเนิบๆ
"แม่สาลี่เข้าใจผิด ฉันไม่ได้ยกเย็นให้ท่านเจ้าคุณ ท่านเจ้าคุณเองต่างหากที่เป็นคนเอ่ยปากขอเย็นจากฉัน"
คุณสาลี่และบุญมีตกตะลึงกับคำตอบของคุณหญิงอยู่ครู่ใหญ่ก่อนที่คุณสาลี่จะกรี๊ดออกมา
"ไม่จริง! ท่านเจ้าคุณไม่มีวันตาต่ำ"
ยายฟักได้แต่ยกมือทาบอกกับวาจาของคุณสาลี่ ในขณะที่เย็นเงยหน้าขึ้นเขม้นมองคุณสาลี่ด้วยสายตาดุดัน ส่วนคุณหญิงแย้มนั้นมีสีหน้าบึ้งตึงขึ้นขณะที่ขัดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
"แม่สาลี่! จะพูดจะจาอะไรก็ระวังหน่อย หล่อนไม่ควรใช้คำนั้นกับท่านเจ้าคุณ"
"อิฉันละสมเพชคุณพี่เสียจริงๆ คุณพี่คิดจะเอาชนะอิฉันโดยยกอีบ้านนอกนี่ขึ้นมาเป็นเมียท่านเจ้าคุณ ท่านเจ้าคุณน่ะไม่ได้ตาต่ำ แต่คุณพี่นั่นแหละตาต่ำ"
คุณสาลี่ชี้หน้าว่าคุณหญิงแย้มด้วยความโกรธและหึงหวงจนลืมเกรงเหมือนอย่างเคย และทันทีที่คุณสาลี่กล่าวจบ เย็นก็ลุกพรวดขึ้นชี้หน้าคุณสาลี่พร้อมกับตวาดทันที
"หยุดนะ!"
ยายฟักตกใจแทบจะเป็นลมกับกิริยาและวาจาของเย็น เพราะเย็นกล่าวต่อโดยไม่เปิดโอกาสให้คุณสาลี่ซึ่งกำลังตกใจได้พูดอะไร
"คุณว่าบ่าวไม่เป็นไร แต่อย่าบังอาจล่วงเกินคุณหญิงเด็ดขาด"
พอได้สติ คุณสาลี่ก็ชี้หน้าเย็นพร้อมกับกล่าวถ้อยคำเสียดสีเยาะหยัน
"มึงจะทำไมกู อีเย็น! อ้อ! กูลืมไป คุณหญิงมีพระคุณกับเอ็งนี่ อุตส่าห์สั่งนังฟักให้ช่วยขัดสีฉวีวรรณลอกคราบบ้านนอกออกไป เพื่อจะยกย่องให้เป็นเมียท่านเจ้าคุณอีกคน แต่กูจะบอกให้เอาบุญ ไม่ว่าจะขัดจะถูอย่างไร กลิ่นโคลนสาปควายก็ไม่มีวันหมดหรอกอีบ้านนอก"
เย็นขาดสติเงื้อมือถลันเข้าไปหาคุณสาลี่ทันที แต่คุณหญิงเรียกเย็นเอาไว้เสียก่อนด้วยน้ำเสียงดุๆ เย็นจึงหยุดชะงัก ยายฟักจึงลุกขึ้นไปดึงเย็นให้กลับมานั่งที่เดิม ทำให้คุณสาลี่ได้ใจส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยันและชี้นิ้วให้บรรดาบ่าวของตนเองดูหน้าเย็น
"พวกมึงเห็นมั้ยว่าอีเย็นมันเหมือนควายเลย พวกควายมันก็อย่างนี้แหละ นายสั่งให้ไถนา มันก็ต้องไถ ไม่มีหัวคิด"
เย็นได้แต่นั่งน้ำตาคลอด้วยความแค้นใจและเจ็บใจที่ไม่สามารถตอบโต้คุณสาลี่ได้ คุณหญิงแย้มถอนใจยาวอย่างระอาก่อนที่จะออกปากไล่คุณสาลี่และพรรคพวกกลับไปด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ทำให้คุณสาลี่จำต้องพาพรรคพวกถอยกลับไปอย่างเจ็บใจ และเมื่อกลับมาถึงเรือนคุณสาลี่ก็กล่าวอาฆาตขึ้น
"อีนังคุณหญิงแย้ม กูไม่มีวันยอมแพ้มันหรอก"
"แต่ดูท่าทีแล้ว คุณพี่คงต้องแพ้แล้วละค่ะ"
บุญมีตอบคุณสาลี่ด้วยสีหน้าเยาะๆ ทำให้คุณสาลี่หันมาตวาดเสียงเขียว
"อีบุญมี"
"อ๊าว!อย่าพาลมาขึ้นไอ้ขึ้นอีกับอิฉันซิคะ อิฉันไม่ใช่นังเย็น"
"ถ้าไม่ช่วยกันก็ไสหัวเข้าห้องไป"
"คุณหญิงแย้มเป็นคนเด็ดขาด" บุญมียังคงกล่าวลอยๆ
"ชื่นชมมันนักก็ไปอยู่กับมันเลยซิ แต่ระวังหน่อยว่าอาจจะถูกมันเฉดหัวออกมา เพราะถึงอย่างไร กูก็เป็นคนขุนมึง"
"คุณพี่ลำเลิกหรือคะ"
"เออ! กูลำเลิก มึงจะทำไม"
"ไม่ทำไมหรอกค่ะ แต่ระวังไว้ด้วยว่า คุณพี่จะอกแตกตายเข้าสักวันหนึ่ง ไป อีป่วน"
บุญมีตอบอย่างเย้ยๆ ก่อนจะสะบัดหน้าเดินเข้าห้องตัวเองไป โดยมีเสียงคุณสาลี่ด่าตามหลังไปด้วยความเจ็บใจ
"อีเนรคุณ! อีอกตัญญู!"
พอเข้าห้องปิดประตูเรียบร้อยบุญมีก็กรีดเสียงหัวเราะออกมาอย่างสะใจพร้อมกับบอกนังป่วน "กูสะใจจริงๆ อีป่วนเอ๊ย! สมน้ำหน้านังสาลี่มันด้วย"
"คุณคิดจะทำอะไร" ป่วนถามอย่างสงสัย
"ก็อยู่เฉยๆ คอยดูความพินาศของนังสาลี่น่ะซิ"
บุญมีบอกป่วนแล้วหัวเราะออกมาอีกครั้งอย่างสะใจ ในขณะที่ป่วนพึมพำ "ไม่น่าเลย"
บุญมีหยุดหัวเราะแล้วชี้หน้าป่วนพร้อมกับตวาด
"หยุด ไม่ต้องมาพล่ามธัมมะธัมโมให้กูฟัง"
ส่วนคุณสาลี่นั้นเข้าห้องได้ก็เฝ้าแต่ร้องไห้และด่าคุณหญิงแย้มต่างๆ นานาด้วยความเจ็บใจและกลัวว่าตนเองจะหมดความสำคัญต่อท่านเจ้าคุณ โดยมีนังแอบนั่งฟังและมองด้วยความสงสาร
"อีคุณหญิงแย้มมันแกล้งกู มันเห็นกูหาอีบุญมีมาให้ท่านเจ้าคุณ มันก็สาระแนยกนังเย็นให้ท่านบ้าง อีแอบ"
"เจ้าขา"
"แล้วถ้าเผื่อ ถ้าเผื่ออีบ้านนอกเย็น มันเกิดมีลูกให้คุณพี่ล่ะ"
"อุ๊ย! ไม่มีทางเจ้าค่ะทั้งคุณหญิงแย้ม ทั้งคุณท่าน แล้วก็คุณบุญมียังไม่มี แล้วหน้าอย่างนังเย็นจะมีได้ยังไง มันเป็นบ่าวนะเจ้าคะ มันเป็นบ่าว ลูกท่านเจ้าคุณต้องเป็นผู้มีบุญวาสนา แล้วผู้มีบุญวาสนาที่ไหนเขาจะมาเกิดในท้องบ่าวล่ะเจ้าคะ"
นังแอบตอบแบบเอาอกเอาใจคุณสาลี่เต็มที่ทำให้สีหน้าของคุณสาลี่ดีขึ้น และหลังจากนั้นนังแอบก็กระซิบบอกคุณสาลี่ถึงแผนการขัดขวางไม่ให้ท่านเจ้าคุณได้เย็นเป็นเมียอีกคน
หลังจากที่เย็นกลับมาถึงเรือนยายฟักในตอนค่ำแล้วนั้น เย็นนั่งลูบๆ คลำๆ เสื้อสวยที่คุณหญิงสั่งตัดให้ด้วยสีหน้าหมองเศร้า ยายฟักเปิดประตูมาเห็นเข้าจึงเข้าไปนั่งข้างๆ เย็นแล้วลูบผมเย็นอย่างเมตตาก่อนจะบอก
"เป็นวาสนาของเอ็งแล้วนะ เย็น"
"แล้วคุณหญิงล่ะยาย" เย็นถามด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
"คุณหญิงก็ส่วนคุณหญิง เอ็งก็ส่วนเอ็ง ทำหน้าที่ไปตามปกติ ข้อสำคัญ เมื่อได้ดีแล้วอย่าลืมตัว อย่าเป็นกิ้งก่าได้ทอง เคยเป็นอย่างไรก็อย่างนั้น ไม่ต้องกังวลอะไร ปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามทางของมัน ไม่ต้องไปฟังคำพูดของคุณสาลี่หรือใคร"
ยายฟักสั่งสอนเย็นด้วยความรักและหวังดี เย็นจึงขยับเข้าไปกอดยายฟักไว้ด้วยความรู้สึกสับสนและอ้างว้าง เพราะเย็นมาอยู่ที่นี่ตัวคนเดียวไร้ญาติขาดมิตร ถ้าไม่นับคุณหญิงแย้มผู้เป็นนายที่แสนประเสริฐแล้ว ก็มีก็แต่ยายฟักกับละออเท่านั้นที่ดีกับเธออย่างจริงใจ
นังแอบวางแผนขัดขวางเย็นไม่ให้เป็นเมียท่านเจ้าคุณสีหโยธินด้วยการให้นังพิศกับนังม้วนลอบเข้าไปเผาเรือนยายฟักในขณะที่เย็นนอนหลับอยู่กับละออตามลำพัง แต่โชคยังดีที่ยายฟักซึ่งขึ้นไปรับใช้คุณหญิงอยู่บนเรือนใหญ่กลับลงมาทันเห็นไฟกำลังลุกไหม้จึงตะโกนเรียกพวกทาสชายและหญิงที่พักอยู่ไม่ไกลกันนักให้ตื่นขึ้นมาช่วยดับไฟได้ทันก่อนที่เย็นกับละออจะถูกไฟคลอกตาย
คุณสาลี่นั้นพอรู้ว่าละออกับเย็นรอดตายจากการถูกไฟคลอก ก็ด่านังม้วนและนังพิศเสียงขรมด้วยความเจ็บใจที่ทำอะไรเย็นไม่ได้
เช้าวันรุ่งขึ้น ยายฟักถึงขึ้นไปรายงานให้คุณหญิงแย้มรู้เรื่องที่เรือนถูกไฟไหม้ ทำให้คุณหญิงตกใจมาก และดุที่ยายฟักไม่ยอมขึ้นมาบอกตั้งแต่เมื่อคืนก่อนจะสั่งให้พวกทาสผู้ชายไปช่วยซ่อมแซมเรือนขอวงยายฟัก ระหว่างนั้นเองบุ้งก็เสนอหน้าขึ้นไปพร้อมกับกล่าวออกมาด้วยสีหน้าครุ่นคิดสงสัยว่า เธอสงสัยว่าจะมีการวางเพลิงบ้านยายฟัก เพราะเธอเห็นนังพิศกับนังม้วนมาด้อมๆ มองๆ อยู่ก่อนที่ไฟจะไหม้เรือนยายฟัก คุณหญิงฟังแล้วก็ได้แต่นิ่งอึ้ง
ในวันส่งตัวเย็นนั้น คุณหญิงแย้มเข้าไปสั่งให้บ่าวไพร่ช่วยกันจัดห้องหอให้เย็นและท่านเจ้าคุณสีหโยธินอย่างสวยงาม โดยที่เย็นแอบหลบไปนั่งเหม่อลอยอยู่ที่ท่าน้ำด้วยความรู้สึกกังวลและหวาดหวั่นแกมหม่นหมอง จนกระทั่งเย็นยายฟักจึงใช้ให้บ่าวคนหนึ่งไปตามตัวเย็นกลับมาที่เรือนเล็กๆ ข้างเรือนยายใบ ที่ยายฟัก ละออ และเย็นย้ายมาอยู่ชั่วคราวระหว่างที่ยังซ่อมเรือนไม่เสร็จ ยายฟักบอกเย็นด้วยความเป็นห่วงว่า
"ข้าไม่อยากให้เอ็งไปไหนมาไหนคนเดียว"
"ทำไมจ๊ะยาย ฉันเคยไปไหนมาไหนคนเดียวบ่อยๆ" เย็นถามด้วยสีหน้าซื่อๆ
"ตอนนี้มันไม่เหมือนตอนนั้น" ยายฟักบอกด้วยเสียงเนิบๆ
เย็นชะงักและมองหน้ายายฟักก่อนจะถามเสียงแผ่ว "ยายคงไม่ได้เชื่อที่พี่บุ้งพูด"
"โบราณท่านว่าจิ้งจกทักยังต้องฟัง ข้าอยากให้เอ็งเก็บตัวอยู่ในนี้จนกว่าจะถึงเวลา"
หลังจากที่กินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ยายฟักกับละออก็จัดแจงจับเย็นแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่คุณหญิงแย้มสั่งตัดมาให้เย็น ลออนั้นเฝ้าแต่ชื่นชมเย็นไม่ขาดปากว่า
"สวยจังเลย พี่เย็น"
เย็นได้แต่ยิ้มให้ละออและยายฟักอย่างเขินอายก่อนที่ยายฟักจะจูงมือเย็นให้เดินลงจากเรือนพร้อมกับบอกว่า ได้เวลาแล้ว ไปกันได้แล้ว ละออร้องตามจะไปด้วย แต่ถูกยายฟักดุและสั่งให้อยู่เฝ้าเรือนและเข้านอน
ระหว่างที่ยายฟักกับเย็นเดินลัดเลาะผ่านสุ่มทุมพุ่มไม้ที่ค่อนข้างมืดเพื่อจะไปยังเรือนกลางที่คุณหญิงแย้มและท่านเจ้าคุณสีหโยธินนั่งคอยอยู่นั้นคุณสาลี่ นังแอบ นังพิศ นังม้วนก็ก้าวออกมาจากพุ่มไม้ใหญ่เดินออกมาขวางหน้ายายฟักกับเย็นไว้ และโดยไม่พูดพล่ามทำเพลง ทั้งหมดช่วยกันรุมตบเย็นทันที
ยายฟักพยายามที่จะเข้าไปช่วยแต่ก็ถูกผลักจนกระเด็นออกไป ในขณะที่เย็นนั้นสู้กับคุณสาลี่และพรรคพวกอย่างไม่มีการออมมือ และเพราะเย็นนั้นเป็นเด็กท้องทุ่งทำงานหนักมาก่อนจึงแข็งแรงกว่าคุณสาลี่และบ่าวคนสนิทหลายเท่า ตบกันอยู่พักใหญ่โดยมียายฟักเข้าไปช่วยเท่าที่จะช่วยได้
เย็นกับยายฟักก็พากันเดินกระย่องกระแย่งไปถึงเรือนหอ ในขณะที่ท่านเจ้าคุณสีหโยธินกำลังหัวเสียด้วยความโมโห เพราะคิดว่าเย็นเล่นตัวและอวดดี คุณหญิงแย้มเหลือบไปเห็นเย็นและยายฟักในสภาพที่เหมือนไปฟัดกับหมามาก็สะดุ้งพร้อมกับร้องถามอย่างตกใจ
"เย็น ฟัก นั่นไปทำอะไรมา"
เย็นหันไปมองหน้ายายฟักเหมือนจะถามว่าควรจะเล่าให้คุณหญิงกับท่านเจ้าคุณฟังดีไหม และพอยายฟักพยักหน้า เย็นก็เปิดปากเล่าเรื่องทั้งหมดทันที หลังจากที่ฟังเย็นเล่าจบ ท่านเจ้าคุณก็นั่งนิ่งด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมขึ้น ส่วนคุณหญิงแย้มรีบสั่งให้ยายฟักพาเย็นไปอาบน้ำใหม่ โดยสั่งให้บ่าวไพร่ที่นั่งอยู่บริเวณนั้นไปเดินเป็นเพื่อนเย็นและยายฟักด้วย
หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวใหม่เสร็จเรียบร้อยแล้ว ยายฟักก็พาตัวเย็นมาส่งให้คุณหญิงแย้มและท่านเจ้าคุณที่เรือนกลาง คุณหญิงแย้มจึงจัดการส่งตัวเย็นให้กับท่านเจ้าคุณสีหโยธินแล้วคุณหญิงก็กลับไปเรือนใหญ่ด้วยความรู้สึกหมองเศร้าและสะเทือนใจอย่างบอกไม่ถูก
ภายในห้องหอของเย็นและท่านเจ้าคุณสีหโยธิน เย็นนั่งก้มหน้าอยู่แทบเท้าท่านเจ้าคุณสีหโยธินที่นั่งอยู่บนเตียง ท่านเจ้าคุณเรียกเย็นที่นั่งก้มหน้านิ่งด้วยน้ำเสียงเมตตา
"เจ้าคะ"
"เงยหน้าขึ้นซิ"
เย็นค่อยๆ เงยหน้าขึ้นตามคำสั่งอย่างหวาดหวั่น ท่านเจ้าคุณเชยคางเย็นไว้แล้วถาม
"เอ็งกลัวข้าใช่ไหม"
"เปล่าเจ้าค่ะ"
ท่านเจ้าคุณคลี่ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูก่อนจะบอก "เอ็งเป็นบ่าวคนแรกที่กล้าต่อปากต่อคำกับข้า"
เย็นก้มหน้าหลบตาท่านเจ้าคุณอย่างเขินๆ ท่านเจ้าคุณจึงจับแขนเย็นดึงให้ลุกขึ้นมานั่งเคียงข้างท่านบนเตียงและถามต่อ
"เอ็งยอมข้าเพราะอะไร"
เย็นได้แต่นั่งนิ่งตัวสั่นสะท้าน เพราะความหวาดหวั่น ทำให้ท่านเจ้าคุณคลี่ยิ้มพร้อมกับรวบตัวเย็นเข้ามากอดและจูบไปทั่วใบหน้าหวานเศร้าของเย็น
กลางดึกของคืนวันเดียวกันนั้น ท่ามกลางแสงจันทร์กระจ่างฟ้าที่สาดส่องแสงนวลใยเข้ามาถึงภายในห้องนอน ท่านเจ้าคุณสีหโยธินนอนตะแคงจ้องมองดูเย็นซึ่งไม่ยอมหนุนหมอนหากแต่นอนต่ำลงไปด้วยความเจียมเนื้อเจียมตัวอย่างรักใคร่เอ็นดูพร้อมกับถาม
"ทำไมไม่ขึ้นมานอนบนหมอนนี่"
"เพราะท่านเป็นนาย บ่าวเป็นบ่าว" เย็นตอบด้วยน้ำเสียงอุบอิบ
"แต่เอ็งก็เป็นเมียข้า"
"เป็นเมียบ่าวเจ้าค่ะ"
ท่านเจ้าคุณหัวเราะเสียงก้องก่อนจะบอกเย็นอย่างเอ็นดู "ข้าชอบเอ็งตรงนี้แหละ ไม่เคยจนถ้อยคำเลย"
กล่าวจบท่านเจ้าคุณก็ลูบผมเย็นเบาๆ แล้วดึงเย็นเข้าไปกอดอีกครั้งหนึ่งด้วยความพิสวาทอย่างล้นเหลือ
ตั้งแต่ท่านเจ้าคุณได้เย็นเป็นเมียอีกคนหนึ่งนั้น ท่านเจ้าคุณก็ไม่เคยย่างกรายไปหาคุณสาลี่กับบุญมีที่เรือนหลังเล็กอีกเลยแม้แต่วันเดียว ทำให้คุณสาลี่ทั้งโกรธทั้งแค้นคุณหญิงแย้มและเย็นมากขึ้นเป็นร้อยเท่าพันเท่า แต่คุณสาลี่ก็ไม่สามารถทำอย่างไรได้ นอกจากเฝ้าก่นด่าคุณหญิงและเย็นไม่เว้นแต่ละวัน
หลังจากวันส่งตัวเย็นให้ท่านเจ้าคุณแล้ว คุณหญิงแย้มก็ยังคงเมตตาเย็นเหมือนเดิม แถมยังคอยเรียกเย็นให้เข้ามาคอยรับใช้ดูแลท่านเจ้าคุณอย่างใกล้ชิดอีกด้วย อีกทั้งยังเลือกเอาเสื้อผ้าของคุณหญิงเองที่ยังใหม่ๆ มาให้เย็นอีกมากมาย และสั่งให้เย็นดูแลแต่งตัวให้เย็นด้วยเสื้อผ้าของคุณหญิง เพราะเย็นนั้นได้ชื่อว่าเป็นเมียของท่านเจ้าคุณแล้วไม่ควรจะแต่งตัวแบบทาสอีกต่อไป และนอกจากเสื้อผ้าแล้วคุณหญิงยังไขกำปั่นเปิดเอาเข็มขัดนากและสร้อยทองเส้นเล็กๆ ส่งให้เย็นพร้อมกับบอก
"ข้ายอมให้เอ็งน้อยหน้าใครไม่ได้ สร้อยเส้นนี้เอาไว้สวมเล่นๆ ก่อน ท่านเจ้าคุณจะเปลี่ยนให้เอ็งทีหลังเอง"
เย็นได้แต่ก้มลงกราบคุณหญิงทั้งน้ำตาก่อนที่จะรับเครื่องแต่งตัวนั้นมา คุณหญิงแย้มจึงกำชับต่อ
"เสื้อผ้าที่ข้าให้ไปน่ะเอาออกมาแต่งเสีย ถ้ายังไม่เป็นก็ถามฟักดู"
"บ่าวแต่งอย่างนี้ก็ได้เจ้าค่ะ" เย็นตอบเสียงอุบอิบ
"ไม่ได้ เมียท่านเจ้าคุณจะแต่งเป็นบ่าวได้อย่างไร"
คุณหญิงดุเสียงเขียวแต่ใบหน้ายิ้มแย้ม ทำให้เย็นน้ำตาร่วงอีกครั้งด้วยความตื้นตัน เธอคลานเข้าไปหาคุณหญิงพร้อมกับจับปลายเท้าของคุณหญิงไว้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นถามด้วยสีหน้าและแววตาที่บ่งบอกถึงความจงรักภักดี
"คุณหญิงเมื่อยตรงไหนเจ้าคะ บ่าวจะนวดให้"
คุณหญิงสบตาเย็นและจ้องมองเหมือนจะค้นหาความจริงใจจากเย็นก่อนจะยิ้มให้พร้อมกับบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเพระคุณหญิงพบแต่ความซื่อสัตย์และจงรักภักดีจากแววตาของเย็น "ไม่เป็นไร เอ็งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ"
"ให้บ่าวนวดให้คุณหญิงเถอะเจ้าค่ะ" เย็นยังไม่ยอมลุกขึ้น
"ข้าบอกให้เอ็งไปจัดการเรื่องของเอ็งก่อน ไปซิ"
คุณหญิงไล่อย่างเอ็นดู เย็นจึงก้มลงกราบคุณหญิงก่อนจะคลานออกไป
คุณสาลี่พานังแอบ นังพิศ นังม้วนมาหาคุณหญิงที่เรือนใหญ่ พอดีกับที่เย็นกำลังจะเดินลงจากเรือน คุณสาลี่จึงพาพรรคพวกขวางทางไว้และด่าว่าเย็นพร้อมกับลามปามไปถึงคุณหญิงแย้ม ซึ่งทำให้เย็นทนไม่ได้ถลันจะเข้าไปตบคุณสาลี่ ดีที่คุณหญิงออกมาห้ามเอาไว้ได้ทัน คุณสาลี่จึงหันไปจ้องมองคุณหญิงด้วยสายตาที่เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อและว่า
"ยกย่องอีบ่าวเย็นขึ้นมาเป็นเมียท่านเจ้าคุณแค่นี้ อย่านึกว่าคุณพี่จะชนะอิฉันนะคะ"
"ฉันก็ไม่ได้คิดว่าจะแพ้หรือชนะใคร เย็น ไปได้แล้ว" คุณหญิงตอบเสียงหนักๆ
เย็นขยับจะเดินลงไป แต่นังแอบและนังพิศนังม้วนไม่ยอมหลีกทางให้ คุณหญิงแย้มจึงบอกบ่าวของคุณสาลี่ด้วยน้ำเสียงดุๆ "นังแอบ นังม้วน นังพิศ หลีกทางให้แม่เย็น!"
คุณสาลี่กรี๊ดทันทีที่คุณหญิงกล่าวจบ "แม่เย็น! คุณพี่เรียกอีบ่าวบ้านนอกว่าแม่เย็น!"
"ใช่!"
"เออ ยกย่องกันเข้าไป! อีกหน่อยมันได้เผยอขึ้นมาเทียบหรอก"
"เย็นไม่เหมือนหล่อน"
"คุณพี่"
"หรือถ้าจะเหมือนก็ไม่เป็นไร เพราะมันไม่ใช่ครั้งแรก หล่อนเองก็เคยเผยอขึ้นมาเทียบฉันก่อนหน้านี้แล้ว"
"คุณพี่กล้าเอาอิฉันไปเทียบกับอีบ่าวเย็น คุณพี่ยกย่องมันขึ้นมาเพื่อจะเขี่ยอิฉันออกไป นับจากวันนี้อิฉันจะเลิกนับถือคุณพี่ พอกันที"
"ฉันไม่ได้เดือดร้อนพอดี แม่สาลี่ว่าเย็นมันเป็นกิ้งก่าได้ทอง แต่ฉันว่ามันตรงกับแม่สาลี่มากกว่า นั่นแหละกิ้งก่าได้ทอง"
คุณหญิงแย้มตอบคุณสาลี่ด้วยหน้าตาเฉยเมยไร้ความรู้สึกแล้วก็หันหลังเดินเข้าเรือนไป ทำให้คุณสาลี่โกรธจัดจนแทบจะเต้นเพราะทำอะไรคุณหญิงแย้มไม่ได้นอกจากพาพวกบ่าวกลับเรือนตนเองด้วยความคั่งแค้น
สองสามวันต่อมา ท่านเจ้าคุณได้ไปหาคุณสาลี่และบุญมีที่เรือนหลังเล็กและท่านเจ้าคุณบอกกับคุณสาลี่และบุญมีที่เข้าไปประจบประแจงจะบีบนวดให้ท่านว่าไม่ต้อง แต่ท่านมีเรื่องจะพูดด้วยรวมทั้งพวกบ่าวไพร่ที่เรือนเล็กหลังนี้ด้วย คุณสาลี่และบุญมีหน้าเผือดลง ในขณะที่พวกบ่าวไพร่ต่างก็นั่งก้มหน้านิ่งด้วยความหวาดกลัว
"เย็นมันเป็นเมียของข้าเหมือนกันแม่สาลี่ แม่บุญมี ฉะนั้นใครที่คิดจะรังแกมันจงล้มเลิกความคิดเสีย" ท่านเจ้าคุณสั่งด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
"อิฉันไม่เคยคิดเลยนะคะ กลับดีใจด้วยซ้ำที่คุณพี่ได้เมียอีกคน ซึ่งอาจจะให้ลูกกับคุณพี่ได้"
บุญมีกล่าวออกไปอย่างประจบประแจง ในขณะที่คุณสาลี่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันถาม
"นังเย็นมันฟ้องคุณพี่หรือคะ"
"ไม่ต้องมีใครฟ้องข้าก็เห็น เสื้อผ้ามันขาดวิ่นยับเยิน ผมเผ้ายุ่งเหยิง หน้าตาเป็นผื่นแดงด้วยรอยมือขนาดนั้น ฟักก็เป็นพยานได้อีกคน"
"มันเป็นพวกเดียวกันก็ต้องเข้าข้างกันน่ะซีคะ ใครๆ ก็รู้ว่านังแก่นั่นมันพยายามจะให้นังบ่าวเย็นเป็นเมียคุณพี่"
"แม่สาลี่"
ท่านเจ้าคุณเรียกเสียงหนักๆ และมีสีหน้าบึ้งตึง แต่คุณสาลี่ขาดสติเสียแล้ว เธอจึงกล่าวออกมาอย่างไม่กลัวไม่เกรงอีกต่อไป
"ใช่ อิฉันไปตบมัน ตบให้สะใจที่มันแย่งคุณพี่ไปจากอิฉัน"
"ถ้าเช่นนั้น แม่แย้มก็ควรจะตบหล่อนด้วยน่ะซิ"
น้ำตาคุณสาลี่ไหลพรากด้วยความแค้นใจและเจ็บช้ำน้ำใจ เธอถามท่านเจ้าคุณด้วยน้ำเสียงเจือสะอื้น
"คุณพี่! ทำไมคุณพี่พูดกับอิฉันเหมือนไม่มีเยื่อใยเลย ที่อิฉันทำไปทั้งหมดก็เพราะรักคุณพี่ รักมากที่สุด รักจนทนเห็นคนอย่างนังเย็นแย่งคุณพี่ไปไม่ได้"
"ถ้าอย่างนั้น ขอบอกให้รู้เลยว่า ถ้าจะมีใครเป็นเจ้าของฉัน คนๆ นั้นก็น่าจะเป็นแม่แย้ม แต่แม่แย้มก็ไม่เคยหึงหวงฉันเลย หล่อน แม่บุญมี และเย็นเป็นเมียฉันเท่าเทียมกันหมด ไม่มีใครเหนือกว่าใครจำเอาไว้ ต่อไปนี้อย่าให้ฉันได้ยินว่ามีเรื่องตบตีกันอีก"
"คุณพี่" คุณสาลี่ร้องเสียงหลงอย่างเจ็บใจ
ในขณะที่บุญมีกล่าวตอบท่านเจ้าคุณด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
"อิฉันจะจำเอาไว้ค่ะ แค่คุณพี่เมตตาชุบเลี้ยงอิฉันต่อไป ก็เป็นพระคุณที่สุดแล้ว คุณพี่มีความสุขอิฉันก็มีความสุขด้วยเจ้าค่ะ"
ท่านเจ้าคุณมองหน้าคุณสาลี่และบุญมีด้วยสายตาดุๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินลงจากเรือนไป
ท่านเจ้าคุณสีหโยธินรักเย็นมากถึงขนาดถอดสร้อยคอที่ห้อยตะกรุดทองคำออกจากคอมาสวมให้เย็นและถอดสร้อยเส้นที่คุณหญิงแย้มให้เย็นออก โดยบอกกับเย็นว่า
"สร้อยเส้นนี้ข้ารักมาก เอ็งสวมติดตัวไว้ตลอดเวลา อย่าถอดออกเป็นอันขาด ส่วนที่คุณหญิงให้ก็เก็บเอาไว้ เมื่อเอ็งมีลูก ก็ให้ลูกเอ็งสวม"
เย็นนั้นได้แต่ก้มหน้านิ่งขณะที่ท่านเจ้าคุณสวมสร้อยคอให้ ท่านเจ้าคุณจึงเชยคางเย็นขึ้นพร้อมกับบอก
"เย็น เอ็งต้องมีลูกชายให้ข้านะ ข้าอยากได้ลูกชาย"
เจ้าคุณกล่าวจบก็รั้งร่างเย็นเข้ามากอดและจูบไปทั่วร่างเย็นอย่างหลงใหล
หลังจากที่เย็นขึ้นไปอยู่ที่เรือนกลางได้ไม่เท่าไหร่ เย็นจึงบอกยายฟักว่าเธอจะขอกลับไปนอนที่เรือนยายฟักชั่วคราว ทั้งนี้ก็เพราะเย็นรู้สึกสงสารและเห็นใจคุณหญิงแย้มด้วยนั่นเอง ที่ท่านเจ้าคุณมาขลุกอยู่แต่ที่เรือนกลางไม่เคยกลับไปนอนค้างที่เรือนใหญ่เลยแม้แต่คืนเดียว เธอจึงตั้งใจจะหลบมานอนที่เรือนยายฟักเพื่อเปิดโอกาสให้ท่านเจ้าคุณสีหโยธินไปค้างที่เรือนใหญ่บ้าง และประกอบกับเย็นรู้สึกไม่สบายมีอาการเวียนหัวและอาเจียนด้วย แต่การกระทำของเย็นกลับทำให้ท่านเจ้าคุณโกรธเย็นเพราะเข้าใจผิดคิดว่าเย็นเล่นตัวเพราะเห็นว่าท่านรักและเมตตามากกว่าเมียรองคนอื่นๆ
ละออรายงานยายฟักว่า เย็นไม่สบายและอาเจียนด้วย ทำให้ยายฟักจ้องหน้าเย็นอย่างตื่นเต้นดีใจและถามย้ำถึงอาการอ้วก ซึ่งเย็นได้แต่หลับตาอย่างอ่อนเพลียแล้วบอก
"ฉันคลื่นไส้น่ะยาย"
ยายฟักนิ่งมองเย็นที่นอนหลับตาหน้าซีดหน้าเซียวอย่างครุ่นคิดก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจแล้วสั่งให้ละออคอยดูแลเย็น ส่วนยายฟักนั้นรีบแล่นไปรายงานให้คุณหญิงแย้มทราบทันที
คุณหญิงแย้มดีใจมากที่รู้ว่าเย็นท้อง เธอพร่ำถามยายฟักอย่างวิตกกังวลว่าเย็นจะยอมให้เธอช่วยดูแลลูกของเย็นไหม ยายฟักจึงรับรองอย่างแข็งขันว่า เย็นต้องยอมให้คุณหญิงช่วยดูแลลูกอย่างแน่นอน
"นั่นซีนะ ลูกของมันก็เหมือนลูกของข้า" คุณหญิงพึมพำ
"ไม่ใช่แค่นั้นเจ้าค่ะ ลูกของเย็นก็คือลูกของคุณหญิง ถ้าคุณหญิงต้องการ"
ยายฟักตอบด้วยสีหน้าจริงจังน้ำเสียงหนักแน่น
คุณสาลี่รู้ข่าวว่าเย็นกำลังจะมีลูกให้ท่านเจ้าคุณสีหโยธิน ก็โกรธจนแทบจะเสียสติ เธอเอะอะโวยวายด้วยความเสียใจและกลัวว่า ต่อไปนี้ท่านเจ้าคุณจะไม่เหลียวแลเธอ คุณสาลี่ประกาศก้องว่า เธอจะต้องทำให้เย็นแท้งให้ได้ เพราะเธอจะไม่มีวันยอมให้เย็นคลอดลูกออกมาอย่างเด็ดขาด จากนั้นคุณสาลี่ก็พาบ่าวในเรือนแอบลัดเลาะมาถึงเรือนยายฟักแล้วแอบซุ่มอยู่ที่พุ่มไม้ข้างทาง
ส่วนนังแอบก็หยิบเอาก้อนหิน 3-4 ก้อนมาปาหลังคาเรือนยายฟัก ทำให้เย็นตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงก้อนหินกระทบหลังคาบ้าน จึงลุกขึ้นและเดินลงไปดู
เย็นเดินเรื่อยไปจนถึงบริเวณที่มีพุ่มไม้หนาบังตาคนอื่นๆ คุณสาลี่กับพวกบ่าวไพร่ก็กรูกันเข้ารุมจับตัวเย็นไว้ให้คุณสาลี่ตบซ้ายตบขวา เย็นพยายามสู้เอาตัวรอดโดยคอยระวังท้องไม่ให้ถูกกระทบกระแทก แต่ไม่ว่าอย่างไร คนเดียวก็ย่อมสู้คน 4 คนไม่ได้อยู่แล้ว
สุดท้ายเย็นจึงถูกนังม้วนนังพิศและนังแอบยึดมือยึดขาไว้แน่นเพื่อให้คุณสาลี่กระทืบท้องของเย็นอย่างถนัดถนี่ เย็นพยายามร้องขอความเมตตา แต่คุณสาลี่กลับหัวเราะเยาะและว่า
"ในเมื่อข้ามีลูกให้ท่านเจ้าคุณไม่ได้ เอ็งก็อย่ามีได้เลย อีเย็น"
กล่าวจบคุณสาลี่ก็ย่างสามขุมเข้ามายืนตรงกลางลำตัวเย็นและยกเท้าขึ้นจะกระทืบเท้าลงไปที่ท้องเย็น แต่ยังไม่ทันที่คุณสาลี่จะทำได้สำเร็จ เสียงยายฟักก็ดังก้องขึ้น
"หยุดนะ! คุณสาลี่"
-
โปรดติดตามตอนต่อไป
ที่มา : http://www.oknation.net/blog/lakorn/
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น